امام علیه السّلام (در ترغیب به بعضى از صفات پسندیده) فرموده است :

امام علیه السّلام (در باره علم با عمل) فرموده است :

امام علیه السّلام (در دورى نمودن از دنیا) فرموده است :

امام علیه السّلام (در باره پاداش و كیفر خدا) فرموده است :

امام علیه السّلام (در نكوهش تباهكاران و زمان آن) فرموده است :

روایت شده است كه امام علیه السّلام كمتر مى شد كه بر منبر نشیند مگر آنكه پیش از خطبه خواندن (در باره پرهیزكارى) مى فرمود

امام علیه السّلام (در باره خوهاى پسندیده و شایسته) فرموده است :

امام علیه السّلام بجابر ابن عبد اللّه انصارىّ (از نیكان اصحاب رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله در باره پایدارى دین و دنیا) فرموده است :

ابن جریر طبرىّ در تاریخ خود روایت كرده از عبد الرّحمن ابن ابى لیلى فقیه (از نیكان اصحاب امام علیه السّلام) و او از كسانى بود كه براى جنگ حجّاج با ابن اشعث خروج كرده بودند- كه او در جمله سخنهایى كه مردم را بآن بر جهاد (جنگ با حجّاج) تحریص مى نمود گفته: من از علىّ- خدا درجه او را در صالحین و نیكو كاران بلند گرداند، و پاداش شهداء و راستگویان را باو عطاء فرماید- شنیدم روزى كه باهل شام برخوردیم (در جنگ صفّین در باره امر بمعروف و نهى از منكر) مى فرمود:

امام علیه السّلام در سخن دیگر خود كه هم در این معنى (در باره امر بمعروف و نهى از منكر) مى باشد فرموده است :

از ابو جحیفه (كنیه وهب ابن عبد اللّه سوآئىّ است كه از نیكان اصحاب امام علیه السّلام و دوست و مورد اطمینان بود، و حضرت او را وهب الخیر مى نامید و در كوفه بر بیت المال گماشت) روایتست كه گفت: شنیدم امیر المؤمنین علیه السّلام (در باره امر بمعروف و نهى از منكر) مى فرمود:

امام علیه السّلام (در باره حقّ و باطل) فرموده است: