پيامبر اکرم صلي الله عليه و آله و سلم پس خداوند، محمد (صلي الله عليه و آله )را بر حق مبعوث فرمود، تا بندگان خود را از پرستش بتها نجات داده و به عبادت خود وادار نمايد. و از اطاعت شيطان رها نموده و به اطاعت خود نايل بسازد، به وسيله قرآني که آن را تبيين و استوار فرموده است. تا بندگان با پروردگارشان آشنا شوند، پس از آن که او را نمي شناختند و از او بيگانه بودند و به وجود او اقرار نمايند، بعد از آن که منکر شده بودند و اثبات کنند او را پس از آن که انکارش نموده بودند.

پس خداوند سبحان در کتاب خود براي آنان تجلي کرد بدون اين که او را ببينند به وسيله ارائه قدرتش و بيمناک ساختن از قدرت و سطوتش و با نشان دادن اين که چگونه به وسيله کيفرهاي اعمال زشت اقوام گذشته آنان را نابود ساخت و با عذاب هاي سخت مزارع را درو کرد و از بين برد.

و قطعي است که پس از من روزگاري براي شما روي خواهد آورد که چيزي پوشيده تر از حق و آشکارتر از باطل و فراوان تر از دروغ بستن به خدا و رسولش نخواهد بود. و در نزد اهل آن زمان، کالايي کسادتر از قرآن وجود نخواهد داشت، اگر حق خواندن آن ادا شود. و متاعي با رونق تر از کتاب الهي نخواهد بود، اگر از معاني و حقايق خود منحرف شود. و در آن روزگار هيچ چيزي ناشناخته تر از معروف (يا زشت تر از نيکو) و شناخته تر از ناشناخته (يا نيکوتر از زشتي)ها وجود نخواهد داشت.

در آن زمان، آنان که به کتاب الهي معتقد بودند و آن را با خود داشتند، آن را دور خواهند انداخت و حافظانش آن را فراموش خواهند کرد (يا خود را به فراموشکاري خواهند زد). در آن موقع، کتاب و مدافعان و معتقدان و عمل کنندگان به آن مطرود و مهجور از جامعه گشته و دو همدم در يک مسير خواهند بود، که هيچ کسي پناه به آن دو نخواهد داد. در آن روزگار کتاب خداوندي و معتقدان و عمل کنندگان به آن، در ميان مردم خواهند بود، ولي از آنان نخواهند بود، و با آنان ديده خواهد شد ولي با آنان نيستند. زيرا گمراهي با هدايت توافق و هماهنگي ندارند، اگر چه کنار يکديگر ديده شوند.

در آن هنگام مردم به پراکندگي و جدايي از يکديگر، متفق مي شوند. براي به دست آوردن اتفاق و اجتماع از يکديگر جدا و پراکنده اند. گويي آنان هستند که پيشوايان قرآنند، نه اين که قرآن پيشواي آنان باشد. نمانده است از قرآن در ميان آنان مگر نامي از قرآن. و نمي شناسند از آن کتاب الهي مگر خط و حروف نوشته شده آن. و آنان پيش از آن زمان عذاب هايي بر مردمان صالح وارد کردند. و سخنان راست آنان را افتراء به خدا تلقي کردند و (آن نابکاران) کيفر گناه را براي کار نيک و داراي ثواب قرار دادند.

جز اين نيست که کساني که پيش از شما به هلاکت رسيدند، به جهت آمال و آرزوهاي دور و درازي بود که در سر داشتند و ناپديد شدن مرگ از ديدگاهشان تا آنگاه که آنچه به آنان وعده داده شده بود، بر سرشان تاخت. آن موعودي که پوزش خواهي از آن مردود است و توبه در آن هنگام بي اثر، و حادثه کوبنده و عذاب سخت وارد شده است.

اي مردم، کسي که از خدا پند و خير خويش را مسالت نمايد، موفق گردد. و هر کسي که کلام خدا را براي خود راهنما اتخاذ کند، به آن طريقه اي که محکم تر و راست تر است هدايت شود. زيرا کسي که به همسايگي خدا نايل گردد، در امن و آسايش غوطه ور شود و کسي که با او از خصومت درآيد، ترسان و هراسناک گردد. و به طور قطع، شايسته نيست هر کس که عظمت خداوندي را شناخت، به مقام شامخ او تکبر بورزد، زيرا عظمت و بلندي کساني که عظمت ربوبي را مي دانند، در آن است که در برابر او تواضع کنند و سلامت کساني که مي دانند قدرت او چيست، در آن است که تسليم او شوند.

پس هرگز از حق گريزان مباشيد آن چنان که انسان دراي مزاج صحيح از مبتلا به بيماري گري مي گريزد. و آدم تندرست از مريض. و بدانيد شما حقيقت رشد و کمال را نخواهيد شناخت، مگر اين که کسي را که آن را ترک کرده است، بشناسيد. و پيمان کتاب را اتخاذ نخواهيد کرد. مگر اين که به حال کسي که آن را شکسته است آگاه شويد، و تمسک به قرآن نخواهيد کرد مگر اين که بشناسيد کسي را که آن را پشت سر انداخته است.

پس بطلبيد آن را (حق، رشد، پيمان کتاب و برخورداري از آن را) از نزد اهل آن ها زيرا آنان هستند باعث حيات علم و مرگ ناداني، و آنان هستند که حکمشان (درباره واقعيات) خبر از علمشان مي دهد، و سکوتشان از گفتارشان، و آشکاران از نهانشان. نه با دين مخالفت مي ورزند و نه در دين اختلافي با يکديگر دارند. پس دين در ميان آنان شاهدي است راستگو و ساکتي است گويا.