از سخنان آن حضرت عليه السّلام است بعبد اللَّه ابن زمعه يكى از اصحابش هنگاميكه در زمان خلافت آن حضرت نزد آن بزرگوار آمده مالى (از بيت المال) از او درخواست نمود، امام عليه السّلام فرمود:

از سخنان آن حضرت عليه السّلام است (در اينكه زبان به خودى خود گويا نيست، بلكه ابزار گويايى است و وصف مردم زمان خود و آيندگان. روزى امير المؤمنين عليه السّلام به خواهر زاده خويش جعدة ابن هبيرة مخزومىّ فرمود براى مردم خطبه بخواند، جعدة چون بمنبر رفت نتوانست سخن بگويد، پس حضرت برخاسته بمنبر رفت و خطبه مفصّله‏اى بيان فرمود كه جمله ‏اى از آن اينست):

از سخنان آن حضرت عليه السّلام است ذعلب يمانى از احمد بن قتيبه از عبد اللَّه بن يزيد از مالك ابن دحيه روايت كرده كه او گفت: ما نزد امير المؤمنين عليه السّلام بوديم كه سخن از اختلاف مردم (نيكى و بدى اندام و اخلاق و رفتارشان) پيش آمد، آن بزرگوار فرمود:

  از سخنان آن حضرت عليه السّلام است كه آنرا هنگام غسل دادن و كفن كردن رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله فرمود

 از خطبه‏ هاى آن حضرت عليه السّلام است (در باره بعضى از صفات خداوند متعال و مدح حضرت رسول :(صلّى اللَّه عليه و آله

از خطبه‏ هاى آن حضرت عليه السّلام است در توحيد و اين خطبه از اصول و قواعد علم (خداشناسى) چيزى را گرد آورده كه خطبه‏ هاى ديگر آنرا گرد نياورده:

 از خطبه‏ هاى آن حضرت عليه السّلام است در (اشاره بقدر و منزلت ائمّه هدى عليهم السّلام و) پيشآمدهاى ناگوارى كه روى خواهد داد

 از خطبه‏ هاى آن حضرت عليه السّلام است (در سفارش به پرهيزكارى و يادآورى از مرگ و مرده‏ ها)

  از خطبه‏ هاى آن حضرت عليه السّلام است (در وصف ايمان)

  از خطبه‏ هاى آن حضرت عليه السّلام است (در تقوى و دل نبستن بدنيا و سختيهاى بعد از مرگ و سفارش به شكيبايى بر بلاء

 از خطبه‏ هاى آن حضرت عليه السّلام است (در پرهيزكارى و دل نبستن بدنيا)

از خطبه‏ هاى آن حضرت عليه السّلام است كه بعضى آنرا خطبه قاصعه مى‏ نامند و (قصع در لغت بمعنى نشخوار كردن آمده، گفته‏ اند: وجه تسميه اين خطبه به قاصعه آنست كه‏ چون حضرت آنرا براى اهل كوفه بيان مى‏ فرمود بر شتر ماده ‏اى سوار بود كه نشخوار مي كرد، و گفته‏ اند: قصع در لغت بمعنى تحقير و خوار نمودن نيز آمده، پس وجه تسميه آن آنست كه امام عليه السّلام در آن شيطان را تحقير و خوار و پست نموده، و وجوه ديگرى هم براى تسميه آن گفته ‏اند، ولى اقرب وجوه وجه اوّل و نيكوتر آنها وجه دوّم است، و) آن متضمّن مذمّت و سرزنش شيطان است- لعنت خدا بر او باد- بجهت تكبّر و سركشى او، و سجده نكردنش بر آدم- عليه السّلام- و اينكه او نخستين كسى بود كه پا فشارى كرده نپذيرفتن حقّ را آشكار ساخت، و نخوت و خود خواهى را پيروى نمود، و (نيز) متضمّن ترساندن مردم است از متابعت طريقه و روش او (و اين خطبه درازترين خطبه‏ هاى نهج البلاغه است):