چه ستايم خانه اى را كه آغاز آن رنج بردن است، و پايان آن مردن. در حلال آن حساب است، و در حرام آن عقاب. آن كه در آن بى نياز است، گرفتار است، و آن كه مستمند است اندوه بار. آن كه در پى آن كوشيد بدان نرسيد، و آن كه به دنبال آن نرفت، او رام وى گرديد. آن كه بدان نگريست، حقيقت را به وى نمود، و آن كه در آن نگريست، ديده اش را بر هم دوخت.(مى گويم، اگر نگرنده در گفته امام {من ابصر بها بصرته} نيك بينديشد در آن از معنى عجيب و انديشه ژرف نگر آن بيند كه به نهايت آن نتوان رسيد، و ژرفاى آن را نتوان ديد، به خصوص كه با گفته او (علیه السلام) مقارن شود كه {وَ مَن أَبصَرَ إلَيهَا أَعمَتهُ} كه فرق ميان {أَبصَرَ بِهَا}و {أَبصَرَ اليها }تا كجاست. و پايه بلاغت اين سخن چه آشكار و پيداست.)