کسى که خود را در مقام پیشوایى و امامت بر مردم قرار مى دهد باید پیش از تعلیم دیگران به تعلیم خویش بپردازد.و باید تأدیب و تعلیم او درباره دیگران پیش از آن که با زبانش باشد با عملش صورت گیرد و کسى که معلّم و ادب کننده خویشتن است از کسى که معلّم و مربّى مردم است به احترام سزاوارتر است.