ستایش، مخصوص خداوندى است که هیچ وصفى از او بر وصف دیگر پیشى نگرفته (تا بتوان گفت:) پیش از آن که آخر باشد، اوّل بوده و قبل از آن که باطن باشد، ظاهر بوده است (او، هم اوّل است و هم آخر، و هم ظاهر است و هم باطن) هر چه جز او به یگانگى توصیف شود کم ارزش است و هر عزیزى غیر او ذلیل است و هر قویّى، غیر او ضعیف است و هر مالکى غیر او مملوک است و هر عالمى غیر او دانش آموز است و هر قدرتمندى غیر او گاه توانا و گاه ناتوان است و هر شنونده اى غیر او از درک صداهاى ضعیف، ناتوان و ناشنواست و صداهاى قوى گوش او را کر مى کند و آوازهاى دور را نمى شنود، و هر بیننده اى غیر او از دیدن رنگ هاى ضعیف و اجسام بسیار کوچک، ناتوان است و هر آشکارى غیر او پنهان است و هر پنهانى غیر او آشکار نیست(ولى خداوند با این که کنه ذاتش از همه پنهان است وجودش از همه آشکارتر است). خداوند نه مخلوقات را آفریده، تا پایه هاى حکومت خود را تحکیم بخشد و نه براى بیم از حوادث آینده بوده و نه براى این که در مبارزه با همتاى خود، یارى اش دهند و نه به دلیل این که از فخر و مباهاتِ شریکانِ فزون طلب و مخالفانِ برترى جو، جلوگیرى کند؛ بلکه همه آن ها مخلوق او هستند و در سایه لطفش پرورش مى یابند و بندگانى خاضع اند. در موجودات حلول نکرده تا گفته شود: در آن ها (محصور) است و از آن ها فاصله نگرفته تا گفته شود: از آن ها جداست. آفرینش موجودات در آغاز بر او سنگین نبوده، (و در ادامه راه) از تدبیر آنچه ایجاد کرده است بازنمانده، و عجز و ناتوانى، او را از آفرینشِ (جدید) بازنداشته است. در آنچه فرمان داده و مقدّر ساخته، تردیدى به او راه نیافته (تا در کار خود شک کند) بلکه فرمانش متین، و علمش محکم،
و کارش صحیح و بى خلل است. او کسى است که (همگان) در بلاها و مشکلات چشم امید به او دوخته اند
و در نعمت ها از او بیم دارند (که مبادا کفران، مایه سلب نعمت گردد).