نامه اي است از آن حضرت (عليه السلام) به (ابوموسي اشعري) و او کارگزار آن حضرت در کوفه بود:
به آن حضرت (عليه السلام) خبر رسيده بود که اين مرد در هنگام دعوت اميرالمومنين از مردم براي جنگ با اصحاب جمل، از حرکت و بسيج شدن آنان براي کمک به آن حضرت جلوگيري مي کرد.از بنده خدا علي اميرالمومنين به عبدالله بن قيس اما بعد از حمد و ثناي خداوندي، خبري درباره تو به من رسيده است که از جهتي به سود توست و از جهتي ديگر به ضرر توست.پس همين که فرستاده من بر تو وارد شد، دامن بر کمر بند و کمر را محکم کن و از آشيانه اي که به آن خزيده اي بيرون آي و هر کس را که با توست، دعوت کن. اگر دستور مرا قبول کردي، آن را اجرا کن و اگر به ترديد و شکست در تصميم مبتلا گشتي، از مقاومت کناره گيرکن.

و سوگند به خدا، هر جا باشي، بر سرت آيند و رها نخواهي گشت تا اين که رقيق تو با سخت تو، و ذوب شده تو با جامد تو مخلوط گردد، تا اين که تو را از جايت به سرعت برخيزانند و از پيش رويت همانگونه بترسي که از پشت سرت و آنچه که تو اميد به آن داري چيز آساني نيست.

بلکه حادثه کوبنده بزرگي است، که بايد بر شترش سوار شد و سختي آن را هموار کرد و (براي حرکت) عبور از بلندي چون کوه را آسان نمود. پس خردت را به کار بينداز و مالک امر خود باش و سهم و بهره خود را بگير. و اگر نخواستي دور شو از حکومتي که به تو واگذار کرديم بدون خوشي و نجات. پس سزاوار است که به جاي تو فردي با کفايت به کار گماشته شود و تو در خواب فرو رفته باشي تا آن جا که کسي سراغت را نگيرد که فلاني کجا است؟ سوگند به خدا، اين کار جهاد در برابر اصحاب جمل که من آن را به عهده گرفته ام، حق است و به دستور کسي است که بر حق است و هيچ باکي ندارم از آنچه ملحدان به آن عمل مي کنند، والسلام.