فرمانى است از بنده خدا على امیرمؤمنان به مأموران جمع آورى خراج و حاکمان بلادى که سپاه از منطقه آن ها مى گذرد. اما بعد (از حمد و ثناى الهى)، من سپاهیانى را (براى مبارزه با دشمنان) بسیج کردم که به خواست خدا از سرزمین شما مى گذرند
و به آن ها سفارش هاى لازم را کرده ام که از آزار مردم و ایجاد ناراحتى براى آن ها بپرهیزند
و من بدین وسیله در برابر شما و کسانى (از یهود و نصارى) که در پناه شما هستند از مشکلاتى که سپاهیان به وجود مى آورند از خود رفع مسئولیت مى کنم و بیزارى مى جویم (و تأکید مى کنم که آن ها حق ندارند زیانى به کسى برسانند) جز این که آن ها سخت گرسنه شوند و راهى براى سیر کردن خود نیابند (که در این صورت مى توانند به مقدار نیازشان از اموال شما بهره گیرند) بنابراین هرگاه کسى از آنان (لشکریان) چیزى را به ظلم از مردم بگیرد او را از این کار بازدارید و همچنین از زیان رساندن بى خردان به سپاهیان و تعرض به ایشان در مواردى که براى آن ها استثنا کرده ایم جلوگیرى کنید (در مواردى که نیاز شدید دارند و مردم موظف اند نیاز آن ها را برطرف سازند) و من خود پشت سر سپاه (یا در میان سپاه) در حرکتم؛ شکایات خود را پیش من آورید و آن جا که ستمى از سپاه به شما مى رسد
و درباره آنچه جز به کمک خدا و من قادر بر دفع آن نیستید به من مراجعه کنید که من به یارى خداوند آن را تغییر مى دهم، إن شاءالله.