آغاز کار این بود که ما با اهل شام روبه رو شدیم وظاهر (آن ها) چنین بود که پروردگار ما یکى، پیامبر ما یکى و دعوت ما به اسلام، یکى است. ما چیزى بیش از این (ظاهر حال) در ایمان به خدا و تصدیق پیامبر از آن ها نمى خواستیم و آن ها هم چیزى بیشتر، از ما تقاضا نداشتند
و در همه چیز (به ظاهر) یکسان بودیم تنها اختلاف ما درباره خون عثمان بود در حالى که از آن برى بودیم (و دست ما هرگز به آن آلوده نشده بود) ما به آن ها گفتیم: بیایید امروز با فرو نشاندن آتش فتنه و جنگ و آرام ساختن مردم مشکل را درمان کنیم با چیزى که ممکن است بعد از این به دست نیاید، تا امر خلافت محکم شود و جمعیت مسلمانان متحد گردند و قدرت پیدا کنیم که حق را در جاى خود قرار دهیم (و مجرم را به کیفر رسانیم). آن ها گفتند: ما مى خواهیم این درد را با دشمنى و جنگ درمان کنیم،
آرى، آن ها (از پیشنهاد من درباره اقدام مسالمت آمیز) سر باززدند تا جنگ بال هاى خود را گشود و استقرار یافت، شعله هایش بالا گرفت و شدید شد. هنگامى که جنگ، دندانش را در بدن ما و آن ها فرو برد و چنگال هایش را در وجود ما و آن ها وارد کرد، به آنچه ما آن ها را به سوى آن دعوت کرده بودیم پاسخ مثبت دادند (که جنگ را رها کنیم و به گفت وگو بپردازیم) ما نیز درخواست آن ها را پذیرفتیم
و به سوى آنچه از ما طلب کردند شتافتیم (این وضع ادامه داشت) تا این که حجت بر آن ها روشن شد
و عذرشان (براى جنگ که همان مطالبه خون عثمان بود) قطع گردید (و پایان یافت). کسانى که پایبند به این حقایق بودند خداوند آن ها را از هلاکت نجات داد و کسانى که لجاجت وپافشارى کردند پیمان شکنانى بودند که خدا پرده اى از زنگار بر قلبشان افکنده بود و حوادث ناگوار بر سر آن ها سایه انداخت.