«مردم (هنگام بیعت یا هنگام اصرار بر شروع جنگ صفّین) همچون شتران تشنه کامى که به آب برسند و ساربان آن ها را رها کند و پابند و عقال از آن ها برگیرد، بر من هجوم آوردند،
تا آن جا که گمان کردم مرا بر اثر فشار خواهند کشت! یا بعضى به وسیله بعضى دیگر در برابر من از میان خواهند رفت! من درباره این موضوع (جنگ با شامیان یا دشمنان دیگر در آغاز خلافت) بررسى کافى کرده ام و آن را کاملا زیر و رو ساخته، تمام جهاتش را سنجیده ام، به گونه اى که خواب را از چشمم ربود! سرانجام به این نتیجه رسیدم که چاره اى جز این نیست که یکى از دو راه را برگزینم یا (با کسانى که در برابر حق قیام کرده اند) به نبرد برخیزم، یا آنچه را محمد (صلی الله علیه و آله) آورده است انکار کنم. دیدم تن دادن به جنگ (و مرارت دنیا) از تن دادن به کیفر پروردگار در قیامت آسان تر است،و از دست رفتن دنیا در برابر از دست دادن آخرت برایم سهل تر است. (به همین دلیل اوّلى را برگزیدم)».