اما بعد دنیا انسان را به خود مشغول و از غیر خود بیگانه مى سازد. دنیاپرست به چیزى از دنیا نمى رسد جز آن که آن چیز درى از حرص را به رویش مى گشاید و آتش عشق او را به دنیا تندتر مى کند در حالى که او (دنیاپرست) هرگز به آنچه دارد در برابر آنچه به آن نرسیده قانع نیست (و دائمآ در آتش حرص مى سوزد) و به دنبال آن جدایى از اموالى است که گردآورى کرده و واتابیدن آنچه تابیده است. اگر از آنچه (در داستان پیشینیان و در گذشته عمر خودت) وجود داشته است
عبرت گیرى آنچه را که باقى است حفظ خواهى کرد، والسّلام.