هر گاه مؤمن برادر (دوست) خود را بخشم آورد (یا شرمنده گرداند) پس با او جدائى نموده است (خشم آوردن یا شرمنده ساختن سبب جدائى است. (سيّد رضىّ «رحمه اللّه» فرماید:) گفته میشود: حشمه و أحشمه هر گاه او را بخشم آورد، و گفته شده است: (بمعنى) او را شرمنده سازد، و احتشمه (یعنى) خشم یا شرمندگى را براى او خواهد و آن گمان بردن به جدائى او است).)