اين دعائي است که اميرالمومنين (علیه السلام) در آن هنگام که پاي در رکاب ميگذاشت، خوانده است.پروردگارا، از مشقت سفر و رنج بازگشت از سفر و از اينکه با منظره زشت اهل و مال و فرزند روبرو شوم، بر تو پناه مي برم، خداوندا، توئي يار سفر من و توئي ناظر و نگهدارنده دودمان من، و هيچ کسي جز تو توانايي اين هر دو (يار سفر و نگهدارنده دودمان) را ندارد. زيرا کسي که همراه مسافر است، نمي تواند نگهدارنده دودمان و جانشين باشد و کسيکه جانشين است، همراه مسافر نتواند بود.