چشم بند نشستن گاه است (مادامى كه چشم باز و شخص بيدار باشد از رها كردن باد خوددارى مى نمايد چنانكه مادامى كه بند مشك بسته باشد آب از آن بيرون نريزد، ولى چون چشم به خواب رود مظنّه بيرون آمدن با درود، و شايد از اينرو فرموده اند: خواب موجب نقض و شكستن وضوء مى باشد، و ممكن است مراد اين باشد كه اگر شخص چشم از خوردنيها نپوشد ميل پيدا ميكند به خوردن هر چه مى بيند و در خوردن افراط مى نمايد و در نتيجه بنفخ و اسهال گرفتار ميشود، و شايد مراد اين باشد كه اگر شخص در پس و آينده خود بنگرد از گرفتاريها و پيشآمدهاى بد رهائى يابد، پس چشم بند مؤخّر انسان است و هر گاه آنرا بسته مؤخّر و آينده خود را ننگرد ممكن است بفتنه و بلاء گرفتار شود.(سيّد رضىّ «رحمه اللّه» فرمايد:) اين فرمايش از كنايات شگفت آور است گويا حضرت نشستنگاه را بظرف و چشم را به بند تشبيه فرموده و چون بند باز شود ظرف بحال خود نمى ماند (آنچه در آنست بيرون مى آيد) و مشهورتر و آشكارتر آنست كه اين گفتار از فرمايش پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم مى باشد، و گروهى آنرا از امير المؤمنين عليه السّلام روايت كرده اند، و اين مطلب را مبرّد در كتاب المقتضب در باب اللّفظ بالحروف بيان كرده است، و ما در باره اين كنايه در كتاب خود كه مجازات الاثار النّبويّة ناميده شده است گفتگو نموده ايم.)