همواره زبیر مردى از (خویشان) ما اهل بیت بود تا وقتى كه پسر شؤم او عبد اللّه پدید آمد (عبد اللّه خویشاوندى را با ما برید زیرا او اگر چه از اصحاب رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله و سلّم بود ولى بعد از آن حضرت زندیق گشت یعنى در باطن كافر گردیده و آشكارا اظهار ایمان مى نمود چنانكه مرحوم مامقانىّ در كتاب تنقیح المقال فرموده، و از مرحوم مجلسىّ است در كتاب بحار الأنوار: عبد اللّه ابن زبیر بنى هاشم را دشمن مى داشت، و علىّ علیه السّلام را لعن نموده دشنام مى داد، خلاصه این فرمایش را كه نویسندگان سنّى و شیعه در كتابهاشان نقل نموده اند در نسخ نهج البلاغه نیست ما آنرا از نسخه ابن ابى الحدید نقل نمودیم).