چشم زخم، افسونها، جادو، شگون و فال نیك (مانند آنكه بیمار از كسى یا سالم «اى تندرست» بشنود و توجّه نماید باینكه همانطورى كه شنیده بهبودى خواهد یافت) حقّ است (هر یك اثر خود را مى بخشد)

و فال بد و واگیرى بیمارى از شخصى بدیگرى درست نیست (اثر ندارد)

و بوى خوش و عسل و سوارى و نگاه كردن به سبزه افسونهائى هستند كه غمّها و اندوهها را مى زدایند و بیماران بآنها بهبودى مى یابند (این فرمایش و فرمایش سیصد و هشتاد و پنج و سیصد و هشتاد و شش و سیصد و نود و یك در بیشتر از نسخ نهج البلاغه نیست ما آنها را از نسخه ابن ابى الحدید نقل نمودیم).