اى جابر، قوام و برپا بودن دین و دنیا به چهار كس است: عالمى كه علم خود بكار برد (بآن رفتار نماید و بمردم بیاموزد) و جاهلى كه ننگ نداشته باشد از اینكه یاد گیرد، و توانگرى كه به نیكى و احسان خود (در باره دیگرى) بخل نورزد، و فقیرى كه آخرت خویش را بدنیا نفروشد پس هنگامیكه عالم علم خود را بكار نبرد جاهل از آموختن و یاد گرفتن ننگ خواهد داشت، و هنگامیكه غنىّ و توانگر به نیكى و احسان خویش بخل ورزد فقیر آخرتش را به دنیایش مى فروشد (كارهاى ناشایسته بجا مى آورد).

اى جابر، هر كه نعمتهاى خدا (دارائى و دانائى و بزرگى و مانند آنها) بر او بسیار شود درخواستهاى مردم باو بسیار مى گردد، پس كسی كه براى خدا در آن نعمتها بآنچه كه واجب است قیام نماید آنها را همیشگى و پایدار مى سازد، و آنكه براى خدا در آنها بآنچه كه واجب است قیام ننماید آنها را به نابودى و نیستى مى كشد.