(در مورد ضحاک، فرمانده لشکر معاویه توضیح خواسته بودى) من سپاهى انبوه از مسلمانان را به سوى او گسیل داشتم. هنگامى که این خبر به او رسید دامن فرار به کمر زد وبا ندامت وپشیمانى عقب نشینى کرد؛
ولى سپاهیان من در بعضى از جاده ها به او رسیدند و این هنگامى بود که خورشید نزدیک غروب بود.
مدت کوتاهى این دو لشکر با هم جنگیدند و این کار به سرعت انجام شد؛ درست به اندازه توقف ساعتى (و ضحاک و لشکرش درمانده و پراکنده شدند) و در حالى که مرگ به سختى گلویش را مى فشرد نیمه جانى از معرکه به در برد و از او جز رمقى باقى نمانده بود و سرانجام با سختى و مشقت شدید از مهلکه رهایى یافت.
(اما آنچه درباره مخالفت هاى قریش با من گفته اى) قریش را با آن همه تلاشى که در گمراهى و جولانى
که در دشمنى و اختلاف، و سرکشى اى که در بیابان ضلالت داشتند، رها کن. آن ها با یکدیگر در نبرد با من هم دست شدند همان گونه که پیش از من در مبارزه با رسول خدا (صلی الله علیه و آله) متحد گشته بودند. خدا قریش را به کیفر اعمالشان برساند آن ها پیوند خویشاوندى را با من بریدند و خلافت فرزند مادرم (پیامبر (صلی الله علیه و آله)) را از من سلب کردند

و اما آنچه درباره جنگ از من پرسیده اى و رأیم را خواسته اى، عقیده من این است: با کسانى که پیمان شکنى (و نقض بیعت) و پیکار با ما را حلال مى شمرند مبارزه کنم تا آن گاه که خدا را ملاقات نمایم (و چشم از جهان بپوشم). (در این راه) نه کثرت جمعیّت مردم در اطرافم بر عزت و قدرت من مى افزاید و نه پراکندگى آن ها از اطراف من موجب و حشتم مى شود. (برادر!) هرگز گمان مبر که فرزند پدرت ـ هرچند مردم او را رها کنند ـ از در تضرع و خشوع (در برابر دشمن) درآید، یا در برابر ظلم و ستم سستى به خرج دهد، یا زمام خویش را به دست هر کس بسپارد، و یا به این و آن سوارى دهد؛ ولى وضع من همان گونه است که شاعر بنى سلیم گفته است: هرگاه از من بپرسى چگونه اى؟ مى گویم: در برابر مشکلات زمان صبور و بااستقامتم! بر من سخت است که غم و اندوه در چهره ام دیده شود که موجب شماتت دشمن یا ناراحتى دوست گردد».