آن كه به عيب خود نگريست، ننگريست كه عيب ديگرى چيست، و آن كه به روزى خدا خرسندى نمود، بر آنچه از دستش رفت اندوهگين نبود، و آن كه تيغ ستم آهيخت، خون خود بدان بريخت، و آن كه در كارها خود را به رنج انداخت، خويشتن را هلاك ساخت، و آن كه بى پروا به موجها در شد غرق گرديد، و آن كه به جايهاى بدنام درآمد بدنامى كشيد، و هر كه پر گفت راه خطا بسيار پوييد، و آن كه بسيار خطا كرد شرم او كم، و آن كه شرمش كم پارسايى اش اندك هم، و آن كه پارسايى اش اندك، دلش مرده است، و آن كه دلش مرده است راه به دوزخ برده. و آن كه به زشتيهاى مردم نگرد و آن را ناپسند انگارد سپس چنان زشتى را براى خود روا دارد نادانى است و چون و چرايى در نادانى او نيست، و قناعت مالى است كه پايان نيابد، و آن كه ياد مرگ بسيار كند، از دنيا به اندك خشنود شود، و آن كه دانست گفتارش از كردارش به حساب آيد، جز در آنچه به كار اوست زبان نگشايد.