سرور و شادماني مومن در چهره او است و اندوهش در قلبش. مومن سينه فراخ ترين انسان ها و خوارترين آنان از حيث نفس (خود طبيعي) است. از برتري جويي كراهت دارد و شنيدن اميتاز خود را از ديگران دشمن مي دارد. غمش دراز و همتش بالاست. خاموشي او زياد است و وقتش مشغول. شكرگزار است و شكيبا و فرو رفته در تفكر. در اظهار احتياج خويشتن دار و داراي اخلاقي آرام و ذاتي نرم است. نفس او از سنگ خارا سخت تر و در عين حال از يك بنده پست تر است .