خداوند واجب گردانيد ايمان را بجهت پاك كردن (دلهاى بندگانش) از شرك،

و واجب گردانيد نماز را بجهت منزّه بودن از كبر و سركشى،

و واجب نمود زكوة را براى وسيله بودن روزى (فقراء)

و روزه را براى آزمايش اخلاص مردم،

و حجّ (به مكّه رفتن) را براى قوّت يافتن دين (چون بر اثر گرد آمدن طوائف مختلفه عظمت و بزرگى اسلام آشكار مى گردد)

و جهاد را براى ارجمندى اسلام (و شكست دادن كفّار)

و امر بمعروف (فرمان دادن بكار پسنديده) را براى اصلاح عوامّ (و سوق دادن آنان براه سعادت و نيكبختى)

و نهى از منكر (باز داشتن از كار ناشايسته) را براى جلوگيرى (معاصى و گناهان) از كم خردان،

و صله رحم (پيوند به خويشان) را براى زياده شدن عدد (ايشان، چون در پيوند خويشان با هم عدد انصار و ياورانشان بسيار گردد)

و قصاص (كشتن كشنده يا زخم زدن زخم زننده) را براى محفوظ بودن خونها،

و برپا داشتن حدود (انجام دادن كيفرهايى كه مثلا براى مى گسار و روزه خوار و زناكار مقرّر گشته) را براى اهميّت دادن بحرامها و نهى شده ها،

و نياشاميدن شراب را براى محفوظ داشتن خرد (از فساد و بدى)

و دورى از دزدى را براى بكار داشتن پاكدامنى (از دست درازى بمال مردم)

و زنا نكردن را براى درست ماندن نسب و خويشى (چون زنا نسب را مشتبه سازد و باعث اختلال نظام عالم شود)

و ترك لواط را براى بسيار شدن نسل و فرزندان،

و شهادتها را براى كمك خواستن بر انكار شده ها (تا بر اثر انكار حقوق كسى پايمال نشود)

و دروغ نگفتن را براى نمايان ساختن بزرگى راستى (كه آسايش مردم وابسته به آنست)

و سلام و درود (بر يكديگر) را براى ايمنى و آسودگى از جاهاى ترس (چون مراد از سلام عليكم آنست كه بين من و شما زد و خوردى نيست بلكه صلح و آشتى است)

و امامت و پيشوايى را براى نظم و آرامش (كارهاى) مردم (زيرا امام و پيشواى توانا ستمگر را از ستمگرى باز داشته و حقّ مظلوم و ستمكشيده را بستاند و كارها نظم و آرامش گيرد)

و طاعت و پيروى (از امام) را براى بزرگ شمردن (مقام) امامت (چون از امامت بهره اى نمى رسد مگر به پيروى مردم از او).