قطعي است که تقواي الهي کليد رستگاري است، و ذخيره براي قيامت، و آزادي از هر عادت ثابت، و نجات از هرگونه هلاکت. به وسيله تقوا است که هر جوينده به مقصود خود رسد و هر گريزان نجات پيدا کند و با اين صفت شريف است که براي هر آرمان توفيق وصول حاصل آيد.

پس عمل کنيد، زيرا عمل به پيشگاه خداوندي صعوي مي کند و توبه سودمند است و دعا شنيده مي شود در موقعي که حال آرام است و قلم ها در جريان. پيشدستي کنيد به اعمال در گذرگاه عمري که رو به کاهش است يا بيماري اي که گرفتار کند، يا مرگي که ربانيده باشد.

به درستی مرگ ويران کننده لذا شما است و تيره کننده شهوات و دورکننده مقاصد شما. مرگ، ديدارکننده اي است ناخوشايند. متصلي به انسان است که مغلوب نمي گردد و کشنده اي (کينه ورزي) است که نتوان جستجويش کرد.

طنابهايش را به شما پيچانده است و غائله هاي مشقت بارش شما را دربرگرفته است و پيکان هايش را به طرف شما راست کرده و قهر و غضبش بر شما بزرگ است و عدواتش را پياپي بر شما وار مي سازد، و خطايش درباره شما اندک است. نزديک است تيرگي هاي سايه هايش شما را احاطه کند و سختي هاي آسيبها و بيهوشي هاي جان کندن و درد احتضار و پرده هاي تاريک مرگ، شما را دربرگيرد و طعم ناخوشانيد آن ذائقه شما را شدت بيازارد.

گويي مرگ ناگهان بر سر شما تاختن آورده، گوينده شما را ساکت کرده و جمعتان را پراکنده و آثارتان را محو ساخته و آباديهاي شما را ويران نموده و از کار انداخته و وارثان شما را برانگيخته تا ارث شما را که برجاي مانده تقسيم کنند. آن کوچ کننده در ميان آشنايي خاص که براي او سودي ندارد و خويشاوند اندوهگين که نمي تواند از مشقتي براي رهگذر پل زندگي و مرگ جلوگيري کند و شماتت کننده اي که براي آن مسافر ديار خاموشان ناله اي نمي کند.

ملتزم شويد به کوشش و تلاش و آمادگي و مهيا شدن و توشه گيري در منزل توشه و ذخيره سازي. نفريبد شما را زندگي دنيوي چنانکه پيش از شما امتهاي گذشته و مردم قرون از بين رفته را فريب داد. آنان که شير دنيا را دوشيدند و تلخي فريبکاري آن را چشيدند. مواد مفيدش را نابود و تازه هايش را کهنه کردند.

پس از آنان، خانه هايشان مبدل به گورها گشت و اموالشان ميراث. کسي را که به آنان وارد شد نشناختند و به کسي که براي آنان گريست توجهي ندارند و به کسي که آنان را صدا کند پاسخ نمي دهند. برحذر باشيد از دنيا، زيرا اين دنيا سخت مکرپرداز است و مغرورکننده و فريبا، روزي دهنده است روزي ممتنع (يا چيزي مي دهد و از چيزي ديگر جلوگيري مي کند) مي پوشاند و مي کند. آسايشش دوامي ندارد و مشقتش پايان نپذيرد و بلايش متوقف نگردد.

و از جمله اين خطبه است در توصيف پارسايان: مردمي از اهل دنيا بودند که (به جهت استغناء روحي) گويي از اهل دنيا نبودند و بکله اصلا از دنيا نبودند. عمل کردند در آن، به آنچه که بينا بودند و پيشدستي کردند براي تامين خود از آنچه که مي ترسيدند. بدن هاي آنان در عرصه دنيا در کوشش و حرکت بود، ولي در حقيقت در ميان مردم آخرت زندگي مي کردند. آنان اهل دنيا را مي بينند که مرگ بدن ها (و مهار شهوات و هوا و هوس) را بزرگ مي شمارند، در حالي که اهل آخرت مرگ دل هاي مردم زنده را بزرگ مي شمارند.