سوگند به خدا، اگر شب را در حال بيداري روز خار سعدان به صبج برسانم، يا بسته در زنجيره هاي آهنين و سنگين بار کشيده شوم، براي من بهتر از آن است که خدا و رسول او را در روز قيامت ملاقات کنم در حالي که بر بعضي از بندگان ظلم روا داشته ام و چيز بي ارزشي از پس مانده هاي کاه و علف دنيا را غصب نموده باشم. چگونه ظلم روا بدارم به کسي، به خاطر نفسي که برگشت آن به سرعت براي پوسيدن است و قرار گرفتنش در خاک طولاني.

سوگند به خدا، عقيل را ديدم گرفتار فقر. به سراغم آمد و از گندم بيت المال يک صاع طلب بخشش نمود. کودکانش را ديدم از سختي فقر با موهايي ژوليده و رنگهايي غبارآلود که گويي نيل به صورتهاي آنان کشيده شده. براي تاکيد به خواسته خود چندين بار مراجعه کرد و سخنش را تکرار نمود.

گوش به سخنش فرادادم. او گمان کرد که دينم را به او خواهم فروخت و راهي را که پيش گرفته ام ترک نموده، از وي پيروي خواهم کرد. آهني را براي او داغ کردم و سپس آن را به چشمش نزديک کردم تا عبرت بگيرد. از درد آن فريادي کشيد چونان فريادي که بيمار از شدت درد برآورد. نزديک بود از تاثير گرمي آن آهن تفتيده بسوزد.

به او گفتم: اي عقيل، زنان نوحه گر به ماتمت بنشينند! آيا از آهني تفتيده که يک انسان معمولي آن را داغ کرده ناله مي کني و مرا به آتشي مي کشي که خداي آن آتش با غضب خود آن را شعله ور ساخته است. اي عقيل تو از اذيت آتش دنيوي ناله سر مي دهي، من از آتش اخروي دوزخ ناله نکنم؟

شگفت انگيزتر از داستان عقيل، کار آن شخص بود که شبانگاه با ظرفي پوشيده به ديدار ما آمد. معجوني در آن ظرف آورده بود. من آن را نمي خواستم، گويي با آب مسموم دهان مار آميخته شده بود يا زهر کشنده اي که از مار بيرون آيد.

به او گفتم: اين که آورده اي چيست؟ آيا صله است، يا زکات يا صدقه اي؟ اين امور براي ما خاندان پيامبر حرام است.

آن مرد گفت: نه اين (آن) است و نه آن يکي، بلکه هديه اي است. به او گفتم:مادرت به ماتمت بنشيند، از راه دين (و با نقاب ديني) آمده اي مرا بفريبي! مغزت مختل است، يا ديوانه اي، يا هذيان مي گويي.

سوگند به خدا، اگر تمامي اقاليم هفتگانه دنيا با آنچه زير آسمان هاي آنها است به من داده شود تا خدا را با ظلمي به جهت کشيدن پوست جوي از دهان مورچه اي معصيت کنم، هرگز چنين خطايي را مرتکب نگردم. و قطعي است که اين دنياي شما در نزد من پست تر است از برگي در دهان ملخي که آن را مي جود و مي شکند. علي را چه کار با نعمتهاي دنيوي که فاني مي شود و لذتي که پايدار نخواهد ماند. پناه مي بريم به خدا از به خواب رفتن عقل و زشتي لغزش ها، و همواره ياري از او مي طلبيم.