عقل خود را زنده کرد و نفس اماره خود را کشت تا اين که اعضاي بزرگ و نيرومند او باريک شد و درشتي و خشونت او لطيف گشت و بارقه روشني که درخشش زيادي دارد، درون او درخشيد، پس راه را روشن نمود و با آن روشنايي سلوک در راه را پيش گرفت و درهايي گوناگون او را پيش راندند تا به در سلامت (از آفات راه) رسيد و قدم به سراي اقامت جاودانه نهاد و قدم هاي او با آرامش بدنش در قرارگاه امن و آسايش، ثابت گشت. (اين سعادت جاوداني) در نتيجه اشتغال قلبش به ذکر خدا و خشنود ساختن پروردگارش نصيبش گشت.