ابومحمد (طلحه) در این مکان، غریب مانده است (و جسد بى جانش در وسط بیابان افتاده است).
بدانید! به خدا قسم! من خوش نداشتم که اجساد قریش (پیشگامان) در زیر این آسمان بر روى زمین افتاده باشد (ولى جاه طلبى و پیمان شکنى آن ها کارشان را به این جا رساند) من سزاى «بنى عبد مناف» را دادم (و خون شیعیانم را که به هنگام ورود به بصره و غارت بیت المال ریخته بودند، قصاص کردم) ولى رؤساى قبیله «بنى جمح» از دست من گریختند، آن ها به سوى امرى گردن کشیده بودند که اهلیّت آن را نداشتند و پیش از آن که به آن برسند گردن هایشان شکسته شد!