به خاموشى بسيار هيبت و بزرگى پديد آيد (زيرا خاموشى نشانه عقل و خردمندى است)

به انصاف و برابرى پيوستگان و دوستان بسيار گردند (هر كه انصاف پيشه كند مردم باو پيوسته و همراه شوند)

و با نيكى كردن منزلت ها بزرگ گردد (زيرا هر كس احسان كننده را ارجمند مى نگرد)

و با فروتنى نعمت تمام ميشود (خدا هر كه را نعمت داد و او با مردم فروتنى نمود سپاسگزارى كرده و سزاوار نعمت بسيار مى گردد، يا اگر شخص بكسى نعمت رساند و با او فروتنى نمايد نعمت را تمام كرده)

و با تحمّل رنجها و سختيها (ى مردم) بزرگى واجب و لازم ميشود (زيرا شخص اگر از سختيها و رنجها تنگدل نگشت بزرگى و مهترى يابد و شايسته سرورى گردد)

و با رفتار خوب و پسنديده دشمن شكست مى خورد (زيرا مردم باو رو آورده دشمن را تنها مى گذارند، يا با رفتار پسنديده دشمن مغلوب ميشود)

و با حلم و بردبارى از سفيه و كم خرد ياوران او بسيار گردند (زيرا مردم او را بر اثر حلم و بردباريش كمك مى نمايند، و همين معنى در فرمايش يك صد و نود و هفت گذشت).