سوگند بخدا اگر شب را بيدار بروى خار سعدان (گياهى است داراى خار سر تيز) بگذرانم، و (دست و پا و گردن) مرا در غلّها بسته بكشند، محبوبتر است نزد من از اينكه خدا و رسول را روز قيامت ملاقات كنم در حالي كه بر بعضى از بندگان ستم كرده چيزى از مال دنيا غصب كرده باشم، و چگونه بكسى ستم نمايم براى نفسى كه با شتاب به كهنگى و پوسيدگى باز مى‏ گردد (زود از جوانى و توانائى به پيرى و ناتوانى مبدّل مى‏ گردد) و بودن در زير خاك بطول مى‏ انجامد؟

سوگند بخدا (برادرم) عقيل را در بسيارى فقر و پريشانى ديدم كه يكمن گندم (از بيت المال) شما را از من درخواست نمود، و كودكانش را از پريشانى ديدم با موهاى غبار آلوده و رنگهاى‏ تيره مانند آنكه رخسارشان با نيل سياه شده بود، و عقيل براى درخواست خود تأكيد كرده سخن را تكرار مى‏ نمود، و من گفتارش را گوش مى‏ دادم، و گمان ميكرد دين خود را باو فروخته از روش خويش دست برداشته دنبال او مى‏ روم (هر چه بگويد انجام مى‏ دهم)

پس آهن پاره‏اى براى او سرخ كرده نزديك تنش بردم تا عبرت گيرد، و از درد آن ناله و شيون كرد مانند ناله بيمار، و نزديك بود از اثر آن بسوزد،

باو گفتم: اى عقيل مادران در سوگ تو بگريند، آيا از آهن پاره‏اى كه آدمى‏  آنرا براى بازى خود سرخ كرده ناله ميكنى، و مرا بسوى آتشى كه خداوند قهّار آنرا براى خشم افروخته مى‏ كشانى آيا تو از اين رنج (اندك) مى‏ نالى و من از آتش دوزخ ننالم؟

و شگفتر از سرگذشت عقيل آنست كه شخصى (اشعث ابن قيس كه مردى منافق و دو رو و دشمن امام عليه السّلام بود و آن حضرت هم او را دشمن مى‏ داشت) در شب نزد ما آمد با ارمغانى در ظرف سر بسته و حلوايى كه آنرا دشمن داشته بآن بد بين بودم بطوري كه گويا با آب دهن يا قى مار خمير شده بود، باو گفتم: آيا اين هديّه است يا زكاة يا صدقه كه زكاة و صدقه بر ما اهل بيت حرام است، گفت: صدقه و زكاة نيست، بلكه هديّه است، پس (چون از آوردن اين هديّه منظورش باطلى و در واقع رشوه بود) گفتم: مادرت در سوگ تو بگريد، آيا از راه دين خدا آمده‏اى مرا بفريبى، آيا درك نكرده نمى‏ فهمى‏  (كه از اين راه مى‏ خواهى مرا بفريبى) يا ديوانه‏ اى يا بيهوده سخن مي گوئى

سوگند بخدا اگر هفت اقليم را با هر چه در زير آسمانهاى آنها است بمن دهند براى اينكه خدا را در باره مورچه ‏اى كه پوست جوى از آن بربايم نافرمانى نمى‏ كنم، و بتحقيق دنياى شما نزد من پست‏تر و خوارتر است از برگى كه در دهن ملخى باشد كه آنرا مى‏ جود،

چه كار است على را با نعمتى كه از دست مى‏ رود، و خوشى كه بر جا نمى‏ ماند، بخدا پناه مى‏ بريم از خواب عقل (و بى‏ خبر ماندن او از درك مفاسد و تباهكارى ‏هاى دنيا) و از زشتى لغزش (و گمراهى) و (در جميع حالات) تنها از او يارى مى‏ جوييم.