یکى از نشانه هاى اقتدار وجبروت خداوند و آفرینش بدیع ودقیق او این است که از آب دریاى پهناور و موّاج و متراکم که امواجش سخت به هم مى خورْد و صداى عظیمى از آن برمى خاست لایه خشک و جامدى آفرید، سپس از آن طبقاتى به وجود آورد وآن ها را از هم باز کرد و هفت آسمان را تشکیل داد، بعد از آن که به هم پیوسته بودند؛ همه آن ها به فرمان او برقرار ماندند و در حدّ و اندازه اى که او تعیین کرده بود قرار گرفتند،
آنگاه زمینى به وجود آورد که دریاى عظیم و مسخّرشده اى آن را بر دوش خود حمل مى کرد، دریایى که در برابر فرمانش خاضع و در مقابل هیبتش تسلیم بود و آب هاى جارى آن از خشیّت او ساکن شد (و امواجش آرام گرفت). خداوند بعد از آفرینش زمین، صخره ها و تپّه ها و کوه هاى استوار آن را آفرید و آن ها را در جایگاه خود ثابت نگه داشت و در قرارگاهشان مستقر ساخت، قلّه هاى آن ها در هوا پیشروى کرد و ریشه هاى آن ها در آب فرو رفت و به این ترتیب، کوه ها را از سطح زمین بالا کشید و پایه هاى آن ها را در اعماق زمین فرو برد و قرارگاهشان را ثابت نگه داشت، قلّه ها را مرتفع ساخت و تپّه ها را گسترش داد و کوه ها را تکیه گاه زمین قرار داد و همچون میخ هایى در آن کوبید؛ به گونه اى که زمین در عین حرکت، آرام گرفت، تا اهل خود را در اضطراب فرو نبرد؛ یا آنچه را که بر دوش حمل کرده، فرو نیندازد، یا از جایگاه خویش زایل نگردد (منحرف نشود)؛
پس منزّه است آن کس که زمین را در میان آن همه امواج ناآرام ثابت نگه داشت؛ دوران رطوبت جوانب و اطرافش را پایان داد و آن را خشک کرد و بسترى آرام براى زندگى مخلوقاتش قرار داد و همچون فرشى براى آن ها گسترده ساخت، بر فراز دریایى پهناور و راکد که ایستاده بود و حرکت نمى کرد؛ تنها بادهاى شدید آن را بر هم مى زد و ابرهاى پرباران به حرکتش درمى آورد. (آرى!) «در این امور درس عبرت بزرگى است براى کسانى که اهل خشیّت اند و احساس مسئولیت مى کنند».