و از نشانه هاي قدرت جبروتي و عظمت دقايق صنعت خداوندي است که از (کفهاي) آب درياي داراي امواج بلند و متراکم که بر هم مي خوردند و صدايي هولناک داشتند، خشکي و جماد را مي ساخت. سپس طبقاتي از آن به وجود آورد و آنها را پس از آنکه بسته بودند به صورت هفت آسمان از هم باز کرد. آن آسمان ها با امر خداوندي به وسيله يکديگر محکم و متشکل گشتند و در حد خود قرار گرفتند.

و زمين را بر دريايي سبز و روان ايستانيد، درياي مطيع فرمان و تسليم امر خداوندي که به هيبت جلال خداوندي گردن نهاد و آب جاري با خشيت از فرمان او ساکن گشت. خداوند سبحان صخره هاي سخت و بزرگ زمين را آفريد و تپه ها و قله هاي آن صخره ها و کوه ها را به وجود آورد و همه آنها را در جايگاه هاي معين خود قرار داد و قرارگاه هاي خاص آن موجودات را براي آنها ملزم فرمود. سرهاي آنها به هوا بلند گشت و ريشه ها و پايه هاي آنها را در آبي قرار داد (که ميان اجزاء زمين) وجود دارد. پس کوه ها و قله هاي آنها را از زمين بلند ساخت.

پايه هاي کوه ها را در پهنه نقطه هاي زمين و مواضعي که در آنها پابرجاي هستند قرار داد. قله هاي آن کوه ها را مرتفع و طولاني ساخت و آنها را براي زمين تکيه گاه هايي مانند ستون هايي (که حرمات آن را تنظيم کنند) قرار داد و آن کوهها را مانند ميخ هايي براي زمين تثبيت فرمود تا در هنگام حرکت خود ساکنانش را نلرزاند يا آنچه را که حمل مي کند نريزد، يا از مواضع قانوني خود دگرگون نشود.

پس پاک است خداوندي که زمين را پس از تموجات آبهايش نگهداشت و با پايان دادن به دوران رطوبتش، آن را خشک نمود و سپس آن را براي مخلوقاتش گهواره قرار داد و براي آنان مانند فرش بگستراند. بر روي دريايي متراکم و راکد بدون جريان و ايستاده بدون حرکت. بادهاي تندوز، آن را حرکت مي دهد و برمي گرداند و ابر آن را (دريا را) مانند مشک مي جنباند. در اين جريان پندي است براي کسي که از مقام شامخ ربوبي برحذر و بيمناک است.