او را سپاس مى گويم كه زيادتخواه نعمت اويم. گردن نهاده عزت اويم. پناه خواه ازمعصيت اويم، و نيازمند كفايت اويم. هر كه را راه نمايد گمراه نباشد، و دشمنش را كسى پناه نباشد و آن را كه او كارگزار شد، نيازى به مال و جاه نباشد. هر چه سنجد به پاى سپاس او نرسد و هيچ اندوخته اى به بهاى او نرسد.

گواهى مى دهم كه خدا يكتاست، انبازى ندارد و بى همتاست. گواهيى از روى اعتقاد و ايمان، بى آميغ برآمده از امتحان. چند كه ما را زنده مى دارد اين گواه دستاويز ماست و ذخيره دشواريهاى روز رستاخيز ماست، كه گواه به يگانگى او، نشانه استوارى ايمان است و سرلوحه نيكوكارى و احسان، و مايه خشنودى خداى رحمان، و سلاح جنگ با شيطان، و گواهى مى دهم كه محمد (صلی الله علیه وآله) بنده او و پيامبر اوست.

او را بفرستاد با دينى آشكار، و نشانه هايى پديدار، و قرآنى نبشته در علم پروردگار. كه نورى است رخشان، و چراغى است فروزان، و دستورهايش روشن و عيان. تا گَردِ دو دلى از دلها بزدايد، و با حجت و دليل ملزم فرمايد. نشانه هايش ببينند و بيش نستيزند، و بترسند و از گناه بپرهيزند. و اين هنگامى بود كه مردم به بلاها گرفتار بود، و رشته دين سست و نااستوار، و پايه هاى ايمان ناپايدار. پندار با حقيقت به هم آميخته، همه كارها درهم ريخته. برون شو كار دشوار، درآمد نگاهش نا پايدار، چراغ هدايت بى نور، ديده حقيقت بينى كور، همگى به خدا نافرمان، فرمانبر و ياور شيطان، از ايمان روگردان.

پايه هاى دين ويران، شريعت بى نام و نشان، راههايش پوشيده و ناآبادان. ديو را فرمان بردند و به راه او رفتند و چون گله كه به آبشخور رود پى او گرفتند. تخم دوستى اش در دل كاشتند و بيرق او را بر افراشتند حالى كه فتنه چون شترى مست آنان را به پى مى سپرد، و پايمال مى كرد و ناخن تيز بدانها در مى آورد، و آنان در چار موج فتنه سرگردان بودند، درمانده و نادان، فريفته مكر شيطان. در خانه امن كردگار با ساكنانى تبه كار و بد كردار، خوابشان شب بيدارى سرمه ديده شان اشك جارى، در سرزمينى عالم آن دم از گفت بسته، و جاهل به عزت در صدر نشسته.

راز پيامبر بدانها سپرده است، و هر كه آنان را پناه گيرد به حق راه برده است. مخزن علم پيامبرند و احكام شريعت او را بيانگر. قرآن و سنت نزد آنان درامان. چون كوه افراشته، دين را نگهبان، پشت اسلام بدانها راست و ثابت و پابرجاست.

تخم گناه كشتند، و آب فريب به پاى آن هشتند و شكنجه و عذاب درويدند، و بدين حقيقت نرسيدند كه: از اين امت كسى را با خاندان رسالت همپايه نتوان پنداشت، و هرگز نمى توان پرورده نعمت ايشان را در رتبت آنان داشت كه آل محمد (علیهم السلام) پايه دين و ستون يقينند. هر كه از حد درگذرد به آنان بازگردد، و آن كه وامانده، بديشان پيوندد. حقِّ ولايت خاصّ ايشان است و ميراث پيامبر مخصوص آنان. اكنون حق به خداوند آن رسيد و رخت بدان جا كه بايسته اوست كشيد.