انسان در این دنیا هدفى است که تیرهاى مرگ همواره او را نشانه گیرى مى کنند و ثروتى است که مصائب، در غارت آن شتاب کرده، بر یکدیگر سبقت مى گیرند. همراه هر جرعه اى گلوگیر شدنى و همراه هر لقمه اى (نیز) گلوگرفتنى است. انسان به نعمتى از آن نمى رسد جز با فراق نعمت دیگر. به استقبال هیچ روز از عمرش نمى رود جز این که از روز دیگرى از عمرش جدا مى شود، بنابراین ما اعوان و یاران مرگیم و جانمان هدف (عوامل) مرگبار، با این حال چگونه مى توانیم امید بقا داشته باشیم؟ این شب و روز هرگز ارزش چیزى را بالا نمى برند مگر این که به سرعت (به جاى قبلى) بازمى گردانند و آنچه را که بنا کرده اند ویران مى سازند و هرچه را که جمع کرده اند پراکنده مى کنند.