هنگاميكه در حكمى از احكام قضيه‏ اى براى يكى از قضات مطرح مي گردد،با راى خود در آن قضيه حكم مي كند. سپس عين همان قضيه به قاضى ديگرى ‏روى مي آورد،اين قاضى برخلاف حكم شخص اولى قضاوت مي نمايد. سپس‏ قضات مزبور براى تشخيص و واقعيت،نزد آن رهبر كه آنان را به قضاوت‏ نصب كرده است،جمع مي شوند، آن رهبر همه آراء آنان را تصويب مي نمايد،

در صورتي كه خداى آنان يكى است، پيامبر آنان يكى است، كتابشان يكى است، آيا خداوند سبحان است كه آنانرا باختلاف دستور داده است و آنان اطاعت ش‏كرده ‏اند !يا آنانرا از اختلاف نهى نموده،و آنان مخالفتش كرده‏اند !

يا خداوند سبحان دينى ناقص فرستاده و از آنان براى تكميل دين كمك‏ خواسته است !يا اين قضات شركاى خداوندى در حكمند كه آنان مي توانندمطابق راى خود بگويند و خداوند رضايت‏ به حكم آنان بدهد؟! يا خداوند دينى كامل فرستاده است، ولى پيامبر اكرم (صلی الله علیه و آله)در تبليغ و اداى آن دين‏ تقصير نموده است! در صورتيكه خداوند سبحان ميگويد:ما فرطنا فى الكتاب‏ من شيئى (ما در قرآن هيچ تفريطى نكرده‏ ايم، و فيه تبيان لكل شيئى (و در قرآن براى همه چيز بيانى است) ، و خدا متذكر شده است كه بعضى از آيات‏ كتاب الهى،بعض ديگر را تصديق مي نمايد، و در اين كتاب اختلاف وجودندارد

بنابر این خداوند سبحان فرموده است و لو كان من عند غير الله لوجدوا فيه اختلافا كثيرا (اگر اين قرآن از نزد غير خدا نازل شده بود، اختلاف زيادى ‏در آن پيدا ميكردند. ظاهر قرآن زيبا و شگفت‏انگيز، و باطن آن عميق ‏است، شگفتى‏ هاى قرآن فناناپذير، و معانى بى ‏نظيرش را پايانى نيست، وتاريكى ‏ها بدون استمداد از آن مرتفع نخواهد گشت.