او را در عصرى به رسالت برانگیخت که خالى از پیامبران بود، و خواب گران ملل عالم طولانى شده بود، و رشته محکم دین گسیخته بود. پس او با کتابى که تصدیق کننده حقایق کتب آسمانى بود، و نورى که باید از آن پیروى شود به جانب مردم آمد. آن نور قرآن است،آن را به سخن آرید، ولى هرگز سخن نمى گوید، امّا من شما را از آن خبر مى دهم: آگاه باشید که دانش آنچه مى آید، و خبر آنچه که در عالم گذشت، و درمان دردهاى شما، و مقررات نظم دهنده زندگیتان در این کتاب است.

از این خطبه است در روزگار بنى امیه خانه اى در شهر و چادرى در بیابان باقى نماند مگر اینکه ستمگران غم و اندوه و رنج و گرفتارى
وارد آن کنند. در آن زمان عذرخواهى در آسمان، و یاورى در زمین براى آنان نماند. شما حکومت را به غیر اهلش سپردید، و آن را در غیر جایش قرار دادید.

و خداوند از آنان که ستم کردند به زودى انتقام گیرد: خوردنى را به خوردنى، و نوشیدنى را به نوشیدنى، در برابر هر لقمه لذیذ لقمه اى
تلخ، و در برابر هر شربت شیرین جامى تلخ و زهرآلود، از درون در وحشت، و از بیرون در معرض شمشیر تیز. اینان مرکبهاى معاصى، و شتران بارکش گناهانند.

سوگند به خدا، باز هم سوگند به خدا، که بنى امیّه پس از من خلافت را همچون خلط سینه بیرون اندازند، و پس از آن تا شب و روز برقرار است از شربت حکومت نچشند و هرگز طعمش را درنیابند.