اى مردم! هر کس از هرچه فرار کند، در همان حال فرار به آن مى رسد!
«اجل» سرآمد زندگى و پایان حیات است، و فرار از آن، رسیدن به آن است!
چه روزهایى که من به بحث و کنجکاوى درباره اسرار و باطن این امر (پایان زندگى) پرداختم،
ولى خداوند جز اخفاى آن را نخواسته است.
هیهات! این علمى است پنهان (و مربوط به ذات پاک خداوند).

اما وصیّت من این است که چیزى را همتاى خدا قرار ندهید، و سنّت و شریعت محمّد (صلی الله علیه و آله) را ضایع نکنید، این دو ستون را بر پا دارید، و این دو چراغ پرفروغ را فروزان نگه دارید! و نکوهشى متوجه شما نخواهد بود، مادامى که (از این دو امر) منحرف نشوید. هر کس به اندازه توانایى اش وظیفه دارد، و به جاهلان تخفیف داده شده است. پروردگارى مهربان، و دینى استوار، و امام و پیشوایى آگاه دارید. من دیروز همراه (و رهبر) شما بودم، و امروز مایه عبرت شما هستم، و فردا از شما جدا مى شوم! خداوند من و شما را بیامرزد.

اگر گام (من) در این لغزشگاه، ثابت بماند (و از این ضربت خطرناک رهایى یابم) این همان مطلوب ماست، و اگر گام بلغزد (و از این جهان رخت بربندم جاى تعجّب نیست زیرا) ما در سایه شاخه ها،
و مسیر وزش بادها و زیر سایه ابرهاى متراکمى بودیم که در آسمان پراکنده شدند و آثارشان روى زمین محو شد (ما نیز خواهیم رفت). من همسایه اى بودم که چند روزى بدنم در کنار شما زیست به زودى از من، تنها جسدى بى روح و بى حرکت، بعد از آن همه حرکت، و خاموش، بعد از آن همه گفتار، باقى خواهید یافت. از حرکت ایستادن من، و از کار افتادن چشم هایم، و بى حرکتى اعضاى پیکرم باید شما را پند و اندرز دهد، چرا که پند و اندرز آن براى عبرت گیرندگان از هر منطق رسا و گفتار شنیدنى اى موثّرتر است. وداع من با شما، وداع کسى است که آماده ملاقات (پروردگار) است
و فردا ارزش زندگى با من را خواهید دانست و باطن من براى شما آشکار خواهد شد و آن زمان که جاى خالى مرا ببینید و دیگرى بر جاى من نشیند، مرا خواهید شناخت!