با آنها (لشگر شام) نجنگيد (شروع بجنگ ننمائيد) تا اينكه ايشان جنگ با شما را آغاز نمايند، زيرا (سپاس خدا) را  كه شما داراى حجّت و دليل هستيد (چون آنان بر امام زمان خود ياغى گشته اند و جنگ با آنها واجب است، چنانكه در قرآن كريم س 49 ى 9 مى فرمايد: وَ إِنْ طائِفَتانِ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ اقْتَتَلُوا فَأَصْلِحُوا بَيْنَهُما فَإِنْ بَغَتْ إِحْداهُما عَلَى الْأُخْرى  فَقاتِلُوا الَّتِي تَبْغِي حَتَّى تَفِي ءَ إِلى  أَمْرِ اللَّهِ فَإِنْ فاءَتْ فَأَصْلِحُوا بَيْنَهُما بِالْعَدْلِ وَ أَقْسِطُوا إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُقْسِطِينَ يعنى اگر دو گروه از مؤمنين زد و خورد نمايند بين آنها آشتى دهيد، پس اگر يكى از آنها بر ديگرى تعدّى و ستم نمود «بصلح و آشتى تن نداد» با گروهى كه افزونى جسته و ستم ميكند بجنگيد تا بحكم خدا و دستور او رو آورند، پس اگر رو آوردند بين آنها را بعدل و برابرى آشتى دهيد، و «در همه كارها» بعدل و راستى رفتار نمائيد كه خدا رفتار كنندگان بعدل و راستى را دوست مى دارد يعنى آنان را از رحمت خود بهره مند گرداند) و شروع نكردن شما بجنگ با آنها تا اينكه آنان شروع بجنگ با شما نمايند (اين روش) حجّت و دليل ديگرى است براى شما بر آنها (زيرا شروع آنها بجنگ مانند جنگ با خدا و رسول است بدليل آنكه حضرت رسول صلّى اللَّه عليه و آله فرموده: يا علىّ حربك حربى يعنى اين علىّ جنگ با تو جنگ با من است و كسي را كه با خدا و رسول جنگيده فساد و تباهكارى كند بايد كشت، چنانكه در قرآن كريم س 5 ى 33 مى فرمايد: إِنَّما جَزاءُ الَّذِينَ يُحارِبُونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ يَسْعَوْنَ فِي الْأَرْضِ فَساداً أَنْ يُقَتَّلُوا أَوْ يُصَلَّبُوا أَوْ تُقَطَّعَ أَيْدِيهِمْ وَ أَرْجُلُهُمْ مِنْ خِلافٍ أَوْ يُنْفَوْا مِنَ الْأَرْضِ ذلِكَ لَهُمْ خِزْيٌ فِي الدُّنْيا وَ لَهُمْ فِي الْآخِرَةِ عَذابٌ عَظِيمٌ يعنى سزاى آنانكه با خدا و رسول مى جنگند و بفساد و تباهكارى در روى زمين مى كوشند آنست كه كشته يا بدار كشيده شوند يا دست راست و پاى چپ آنها بريده شود يا از شهرى بشهر ديگر آواره گردند كه اين گونه كيفر در دنيا برايشان ذلّت و خوارى و در آخرت عذاب بزرگ بار آورد. و در س 2 ى 194 مى فرمايد: فَمَنِ اعْتَدى عَلَيْكُمْ فَاعْتَدُوا عَلَيْهِ بِمِثْلِ مَا اعْتَدى عَلَيْكُمْ وَ اتَّقُوا اللهَ وَاعلَموا أَنَّ اللهَ مَعَ المُتَّقینَ يعنى هر كه بر شما ستم كند «در جنگ پيشدستى نمايد» پس شما مانند همان ستمى كه او بر شما روا داشته باو بنمائيد، و از خدا بترسيد، و بدانيد خداوند با پرهيزكاران است)

پس اگر (آنان شروع بجنگ نموده شما را بجنگ وا داشتند، و) بامر و خواست خداوند (برايشان) فرار و شكست روى داد گريخته را نكشيد، و درمانده را زخمى نكنيد، و زخم خورده را از پا در مياوريد، و زنان را با آزار رساندن (بآنها) بر مي انگيزانيد هر چند دشنام به شرافت و بزرگوارى شما داده به سرداران و بزرگانتان ناسزا گويند، زيرا نيروها و جانها و خردهاى ايشان ضعيف و سست است،

ما (در زمان حضرت رسول   صلّى اللَّه عليه و آله ) مأمور شديم كه از ايشان دست بداريم و حال آنكه مشركه بودند (پس در صورت اظهار اسلام حتما بايستى از تعرّض بآنها خوددارى نمود) و در زمان جاهليّت اگر مردى زنى را به سنگ يا چماق مى زد بر اثر آن او را و بعد از او فرزندانش را سرزنش مى نمودند.