ما هرگز اشخاص را (براي قضيه مورد نزاع) حکم قرار نداديم، و جز اين نيست که ما قرآن را حکم نموديم. اين قرآن (که به صورت کتاب مدون در پيش روي ما است) خطي است نوشته شده که از دو طرف در ميان دو جلد قرار گرفته است و اين خطوط نوشته شده زباني ندارد که سخن بگويد، و چاره اي جز اين نيست که بايد مفسر و ترجماني باشد که قرآن را تفسير کند و توضيح بدهد. همانا اين مردم اند که به عنوان درک مقاصد قرآن، سخن مي گويند.

در آن هنگام که مردم ما را براي حکم قرار دادن قرآن در ميان ما دعوت کردند، ما آن گروه نبوديم که از قرآن (کتاب خداوند سبحان) رويگردان شويم. در حالي که خداوند سبحان فرموده است:
(اگر در چيزي با يکديگر تنازع داشتيد، آن را به خدا و رسولش ارجاع نماييد). ارجاع مورد نزاع به خدا، اين است که مطابق کتاب خدا حکم نمايم و ارجاع آن به رسول خدا اين است که به سنت او تمسک کنيم. پس اگر با تمسک به کتاب الله حکم صادقانه شود، شايسته ترين مردم به درک و پذيرش آن حکم صادق ما هستيم. و اگر مطابق سنت رسول خدا (صلي الله عليه و آله )حکم شود، باز ما شايسته ترين و سزاوارترين هستيم.

و اما اين که مي گوييد: چرا مابين خود و آنان مدتي را براي حکميت فاصله قرار دادي؟ جز اين نيست که من اين تاخير را بدان جهت روا ديدم که کسي که نادان به حقيقت امر است، آگاه شود و اطلاع حاصل کند و کسي که عالم به حقيقت امر است، در دفاع از حق و اجراي آن مستحکم تر گردد. و باشد که خداوند در اين آرامش (و سکوت) امر اين امت را اصلاح نمايد و گلوي آن گرفته نشود تا در نتيجه پيش از آشکار شدن حق با شتابزدگي منحرف شود و از آغاز گمراهي مطيع ضلالت شود.

قطعي است که بافضيلت ترين مردم نزد خداوند کسي است که براي او عمل به حق اگر چه موجب کاهش (ظاهري) و سختي باشد، محبوب تر از باطل بوده است، اگر چه آن باطل براي او فايده را جلب کند و موجب افزايش وي گردد. پس از کدامين جهت و کدامين عامل به حيرت و سرگرداني افتاده ايد! و از کدامين سمت بر شما چيره شدند! آماده شويد براي حرکت براي مبارزه و جهاد با مردمي که از راه حق سرگردانند و حق را نمي بينند و تحت تاثير شديد ستم قرار گرفته اند که از آن برنمي گردند. دور از کتاب الله و فهم آن هستند و اعراض کنندگان از راه راست. شما داراي آن استحکام و مقاومت (در راه حق و دفاع از باطل نيستيد) که بتوان به شما تمسک کرد. و شما آن ياران عزت بخش نيستيد که بتوان به شما چنگي زد.

شما آتش افروزان خوار و پستي براي جنگ هستيد. اف باد بر شما، من از شما سختي و اذيت ديده ام. روزي شما را با صداي بلند مي خوانم و روزي ديگر آهسته و به طور نجوا با شما سخن مي گويم. شما نه آزاد مرداني صادقيد در موقعي که شما را ندا مي کنم و نه برادران رازدار و مورد اطمينانيد در موقع نجوا (سخن آهسته گفتن)