هر کدام از شما که در صحنه جنگ، قوت قلب بیشترى در خود احساس مى کند،
و در بعضى از برادرانش ضعف و سستى مى بیند، باید به شکرانه برترى و شجاعتى که خدا به او بخشیده است، از وى دفاع کند، آن گونه که از خود دفاع مى کند، چرا که اگر خدا مى خواست، او را همانند برادرش ضعیف قرار مى داد (حال که قوت و قدرت بیشترى به او بخشیده، باید شکر آن را ادا کند).

(بدانید!) مرگ، طلب کننده سریعى است، که نه آن ها که بر جاى خود ایستاده اند از چنگال او رهایى مى یابند
و نه آن ها که فرار مى کنند مى توانند از دستش بگریزند. به یقین بهترین مرگ، شهادت (در راه خدا) است. سوگند به آن کس که جان فرزند ابوطالب در دست اوست! تحمل هزار ضربه شمشیر بر من، آسان تر است از مرگ در بستر در غیر طاعت خدا!

گویا مى بینم (در آینده نه چندان دور) در صحنه نبرد از برابر دشمن فرار مى کنید، و صداى همهمه شما هنگام فرار، همچون صداى سوسماران به هنگام حرکت است، نه قادر بر گرفتن حقى هستید، و نه توان جلوگیرى از ظلم و ستمى را دارید، این شما و این راه راست، نجات براى کسى است که خود را داخل میدان افکند (و از حوادث نترسد) و هلاکت و بدبختى نصیب کسى است که سستى و تنبلى کند.