گويا مرگ براي ديگران (نه براي ما) مقرر شده است و گويا حق در آن (نه براي ما) بلكه براي جز ما ثابت شده است و گويا اين مردگان كه رو به خاك برده مي شوند، مسافراني هستند كه به زودي به سوي ما برمي گردند. بدن هاي آنان را زير خاك مي پوشانيم و آنچه را كه ارث گذاشته اند، مي خوريم، گويي ما بعد از رفتن آنان جاويدان خواهيم ماند. سپس هرگونه پند دهنده را فراموش مي كنيم و نشانه هر بلا و مصيبتي مي شويم.