شما را از دنیا مى ترسانم که منزل کوچ است نه جاى اقامت به امور فریبنده خود را آراسته، و با آرایشش به فریفتن برخاسته. سرایى است که نزد پروردگارش بى مقدار است، حلالش را به حرام، و خیرش را به شرّ، و حیاتش را به مرگ، و شیرینش را به تلخى درآمیخته.

خداوند آن را براى دوستانش خالص و گوارا نکرده، و از پرداخت آن به دشمنانش مضایقه ننموده است. خوبى اش اندک، شرّش حاضر، گردآمده اش فانى شونده، دولتش در معرض ربوده شدن، و آبادش در معرض خراب شدن است. چه خیرى است در سرایى که مانند خرابشدن ساختمان خراب مى گردد؟ و عمرى که چون تمام شدن توشه در آن خانه به پایان مى رسد؟ و مدتى که چون تمام شدن راه به آخر خواهد رسید؟!

واجبات خدا را از خواسته هاى خود قرار دهید و در اداى حقّش و خواسته هایش از او بخواهید شما را یارى دهد، و دعوت مرگ را به گوشهاى خود بشنوانید پیش از آنکه شما را دعوت کنند.

زاهدان در دنیا دلشان مى گرید گرچه به ظاهربخندند، و اندوهشان شدید است گرچه شاد باشند، و خشمشان بر خود زیاد است گرچه در میان مردم به خاطر آنچه از آن بهره مندند مورد غبطه اند.

یاد مرگ از دلتان پنهان شده، و آرزوهاى دروغ نزد شما حاضر گشته، از این رو دنیا بیش از آخرت مالک شما شده، و متاع فعلى دنیا شما را از توجه به متاع آخرت بازداشته است. شما بر مبناى دین خدا برادر هستید، چیزى جز آلودگى درونها، و بدى نیّت ها شما را از هم جدا نکرده، به این لحاظ یکدیگر را یارى نمى دهید، و خیرخواهى نمى کنید، و به هم بذل و بخشش ندارید و با یکدیگر دوستى نمى کنید.

شما را چه شده که به اندکى از دنیا که به دست مى آورید شاد مى شوید، و به بسیارى از آخرت که از دست مى دهید غصه دار نمى گردید؟! چون اندکى از دنیا از دستتان برود شما را پریشان مى کند، تا جایى که آثار پریشانى در چهره شما آشکار مى گردد و در برابر آنچه از دستتان رفته بیتابى مى کنید، و گویى دنیا جاى اقامت همیشگى شماست و گویى متاع آن براى شما دائمى است!

چیزى شما را از گفتن عیب برادر خود به صورت رویاروى بازنمى دارد جز ترس از اینکه او هم به مانند آن عیب را براى شما بگوید.

در ترک آخرت و محبّت به دنیا با هم خالصانه دوستى مى ورزید، و دین هر یک از شما بازیچه زبان اوست.به کسى مى مانید که کارش را انجام داده، و خشنودى مولاى خود را به دست آورده است!