هيچ دارائى پرسودتر از خرد نيست (زيرا خرد سعادت دنيا و آخرت را در بر دارد)

و هيچ تنهائى ترسناكتر از خود پسندى نيست (زيرا خود پسند مردم را از خود پست تر پنداشته آنها هم از او دورى كنند و تنها ماند)

و هيچ عقلى چون تدبير و انديشه نيست (زيرا انديشه راه را آماده و استوار مى سازد)

و هيچ جوانمردى مانند پرهيزكارى نيست (زيرا پرهيزكار نزد خالق و خلق عزيز و ارجمند است)

و هيچ همنشينى چون خوى نيكو نيست (زيرا خوى نيكو دلها را بدست آورد)

و هيچ ميراثى مانند ادب و آراستگى نيست (زيرا آراستگى شخص را محبوب مى سازد)

و هيچ پيشوايى مانند توفيق و دست يافتن بكار نيست (زيرا توفيق شخص را براه راست و خدا پسند مى كشاند)

و هيچ تجارت و بازرگانى مانند كردار پسنديده نيست (زيرا نيكبختى هميشگى را در بر دارد)

و هيچ سودى مانند پاداش (الهىّ) نيست (زيرا سودى است هميشگى)

و هيچ اجتناب و دورى چون ماندن در جلو شبهه (چيز نامعلوم) نيست (زيرا اقدام در شبهه بحرام مى كشاند)

و هيچ پارسائى مانند بى رغبتى در حرام نيست (زيرا بى رغبتى در حرام مستلزم آراستگى و پاكى است)

و هيچ دانشى مانند تفكّر و پيش بينى نيست (زيرا بر اثر آن به مبدأ و معاد راه برده از گمراهى برهد)

و هيچ عبادتى مانند انجام واجبات نيست (زيرا پاداش آن بيشتر از مستحبّات و در ترك آن عذاب و كيفر است)

و هيچ ايمانى مانند شرم و شكيبائى نيست (زيرا باين دو ايمان كامل مى گردد)

و هيچ بزرگوارى و سرفرازى مانند فروتنى نيست (زيرا فروتن را همه از دل دوست دارند)

و هيچ شرافت و بزرگى مانند دانش نيست (زيرا دانش راهنماى شخص است)

و هيچ ارجمندى مانند بردبارى نيست (زيرا بردبارى موجب سرفرازى است)

و هيچ پشتيبانى استوارتر از كنگاش كردن نيست (زيرا مشورت سبب پى بردن بپايان كار و سود و زيان آنست).