امّا بعد، خداوند سبحان، محمّد (صلی الله علیه و آله) را مبعوث کرد، در حالى که هیچ کس از عرب، کتاب آسمانى نداشت و ادّعاى نبوّت و وحى نمى کرد. او به کمک کسانى که وى را اطاعت کردند، به مبارزه با عصیانگران برخاست، آن ها را به سوى سرمنزل نجات سوق مى داد و پیش از آن که مرگشان فرارسد، آن ها را در مسیر هدایت پیش مى برد. در این میان گروهى ناتوان و خسته بازمى ماندند
و گروهى شکسته حال متوقّف مى شدند؛ ولى او در کنار آنان مى ایستاد (و به هدایتشان مى پرداخت) تا آن ها را به مقصد برساند؛ به جز گمراهانى که هیچ امیدى به هدایتشان نبود! و این کار همچنان ادامه یافت، تا محلّ نجاتشان را به آنان نشان داد، و در جایگاه مناسبشان جاى داد. در نتیجه، آسیاى (زندگى پربرکت) آن ها به گردش درآمد، و حکومت آن ها قوى و استوار گشت. به خدا سوگند! من در عقب این لشکر (لشکر اسلام) حرکت مى کردم، و آن ها را به پیش مى بردم، تا گروه طرفداران باطل به طور کامل پشت کردند و تحت رهبرى اسلام درآمدند.
من (در انجام این مهم) هرگز ناتوان نشدم و نترسیدم، خیانت نکردم و سست نگردیدم! (هم اکنون نیز همان راه را مى پیمایم) و به خدا سوگند! شکم باطل را مى شکافم، تا حق را از پهلوى آن خارج کنم.