قرآن کریم و ائمه اطهار (ع) همان گونه که برای سعادت و هدایت بشر به ویژگی های برترین مخلوق خدا پرداختند، در مقابل، بدترین مردم را نیز معرفی کردند تا هشداری برای ما باشد که جزء بدترین ها نباشیم و بتوانیم راه را از بی راهه تشخیص بدهیم. امیرالمؤمنین نیز در نهج البلاغه به این موضوع پرداختند.

ویژگی های بدترین مردم در نهج البلاغه

«و إِنَّ مِنْ أَبْغَضِ الرِّجَالِ إِلَى اللَّهِ تَعَالَى لَعَبْداً وَكَلَهُ اللَّهُ إِلَى نَفْسِهِ جَائِراً عَنْ قَصْدِ السَّبِیلِ سَائِراً بِغَیْرِ دَلِیلٍ. إِنْ دُعِیَ إِلَى حَرْثِ الدُّنْیَا عَمِلَ وَ إِنْ دُعِیَ إِلَى حَرْثِ الْآخِرَةِ كَسِلَ. كَأَنَّ مَا عَمِلَ لَهُ وَاجِبٌ عَلَیْهِ وَ كَأَنَّ مَا وَنَى فِیهِ سَاقِطٌ عَنْهُ… أَیُّهَا النَّاسُ سَیَأْتِی عَلَیْكُمْ زَمَانٌ یُكْفَأُ فِیهِ الْإِسْلَامُ كَمَا یُكْفَأُ الْإِنَاءُ بِمَا فِیهِ. أَیُّهَا النَّاسُ إِنَّ اللَّهَ قَدْ أَعَاذَكُمْ مِنْ أَنْ یَجُورَ عَلَیْكُمْ وَ لَمْ یُعِذْكُمْ مِنْ أَنْ یَبْتَلِیَكُمْ وَ قَدْ قَالَ جَلَّ مِنْ قَائِلٍ: (إِنَّ فِی ذَلِكَ لَآیَاتٍ وَإِن كُنَّا لَمُبْتَلِین)[1]».[2]

بدترین مردم نزد خدا کسی است که خداوند او را به خودش واگذارد و از راه راست روی برتابد و بدون راهبر راه سپرد. اگر به کشت دنیا دعوت شود پاسخ گوید و دست به کار شود، ولی اگر به کشت آخرت خوانده شود سستی کند.

گویا آنچه برای آن کار می کند بر او واجب است و آنچه را در آن سستی و کوتاهی می کند از او نخواسته اند. ای مردم، به زودی روزگاری بر شما آید که اسلام از حقیقت خود تهی شود، همان گونه که ظرفی پر واژگون گردد. ای مردم، خداوند از ستم خویش پناهتان داده است، اما هرگز شما را از امتحان شدن پناه نداده است، و آن برترین گوینده فرمود: «بی شک در این نشانه هایی است و ما قطعاً آزمایش کننده ایم.»

ان ابغض الخلائق الى الله رجلان: رجل وَكلَه الله الى نفسه؛ فهو جائر عن قصد السبيل، مشغوف بكلام بدعة، و دعاء ضلالة، فهو فتنة لمن افتتن به، ضال عن هَدى من كان قبله، مضلّ لمن اقتدى به فى حياته و بعد وفاته، حمّال خطايا غيره، رهن بخطيئته[3]؛ بدترين مردم در نظر خدا دو دسته اند: فردى كه خدا او را به خودش واگذار كرده، چنين فردى از راه راست منحرف مى گردد، به بدعت و مطالب انحرافى علاقه مند و آلوده مى شود. چنين فردى به وسيله آشوبگرى گمراه گرديده، موجب انحراف كسانى است كه در زمان زندگى و مرگ او از وى پيروى كنند، اشتباهات ديگران را به دوش مى گيرد و گرو گناهان خويش است.

کیفر وانهاده شدن به خویش و حرمان از هدایت الهی

مبغوض ترین و بدترین مردم نزد خداوند کسانی هستند که وجدان و خرد خود را سرکوب کرده و دستورات الهی را زیر پا نهاده اند. در نتیجه خداوند آنان را از عنایات و هدایت خویش محروم ساخته است، و چون به افکار و آرای پوچ خود تکیه دارند، ایشان را به خودشان وانهاده است. نشانه بی اعتنایی و بی توجهی خداوند به بدترین مردم این است که آنان از راه راست که انسان را به قرب خداوند نایل می سازد روی برمی تابند و بدون راهنما در مسیر پرفراز و نشیب زندگی گام برمی دارند. طبیعی است کسی که از راهنمایی حاملان علوم الهی و مفسران وحی و پیشوایان معصوم محروم ماند و آنان زوایای دین و قوانین و آموزه های شریعت را به او ننمایند، هلاک می شود.

ما در همه مراحل و شئون زندگی خود نیازمند کمک و یاری خداوندیم و اگر او ما را از عنایات، کمک ها و هدایت خویش محروم سازد قطعاً شکست می خوریم. بدون هدایت الهی نمی توان به سرمنزل مقصود رسید و کسی که از این هدایت محروم گردد، به انحراف از حق و گمراهی گرفتار می شود. هیچ کس خود نمی تواند به مسیر حق و سعادت راه یابد، و هدایت بندگان و حتی انبیا از طرف خداوند صورت می پذیرد؛ با این تفاوت که خداوند انبیا را بدون واسطه هدایت می کند، و هدایت مردم توسط وحی، پیامبران و جانشینان آنان که در مکتب ایشان پرورش یافته اند صورت می گیرد.

سخنانی که به کلام خدا، پیامبر (ص) و امامان معصوم (ع) مستند نیستند، فاقد اعتبار و حجیت هستند. البته استناد سخن به خداوند و امامان معصوم گاه قطعی است، و آن در صورتی است که کلام مورد استناد از نظر سند و دلالت قطعی باشد، و گاه ظنی است، و آن در صورتی است که سند یا دلالتشان و یا هر دو قطعی نباشد. طالبان هدایت و نیل به حق و سعادت، باید با کسانی که با کلمات خدا و اولیای خدا انس دارند و عمر خود را برای فهم و درک آنها سپری کرده اند ارتباط داشته باشند و معلومات و معارف صحیح را از آنان فراگیرند تا از آفات علم در امان مانند و به مسیر صحیح هدایت رهنمون شوند:

«إِنْ دُعِیَ إِلَى حَرْثِ الدُّنْیَا عَمِلَ وَ إِنْ دُعِیَ إِلَى حَرْثِ الْآخِرَةِ كَسِلَ. كَأَنَّ مَا عَمِلَ لَهُ وَاجِبٌ عَلَیْهِ وَ كَأَنَّ مَا وَنَى فِیهِ سَاقِطٌ عَنْهُ».[4]

کسی که بدترین مردم است خداوند او را به خودش وانهد، راهنمای مطمئنی نخواهد داشت و در پی کسی می رود که خود گمراه است یا به فکر و رأی بی اعتبار خویش اعتماد می کند. نشانه گمراهی او این است که اگر او را به تجارت و منفعت دنیا دعوت کنند می پذیرد. او نیرو و توان خود را صرف تجارت و کسب و کار دنیا می کند تا به ثروت و امکاناتی که در پی آن است دست یابد. البته شیطان نیز او را به حال خویش رها نمی کند و با وسوسه هایش وی را برمی انگیزد تا حتی از راه های نامشروع در پی برآوردن خواسته های دنیایی اش برآید. اما  وقتی به تجارت و تلاش برای آخرت دعوت می شود، تنبلی و کوتاهی می کند و از تلاش برای رسیدن به سرمایه و ثروت جاودانه آخرت سر باز می زند.

حضرت در سخن خویش از دو تعبیر قرآنی «حرث الدنیا» و «حرث الآخرة» بهره گرفته و به این ترتیب ما را متوجه این حقیقت ساخته اند که دنیا کشتزار یا محل تجارت است. اگر ما دنیا را اصیل بدانیم و هدف مان صرفاً رسیدن به آن باشد و همه تلاش خود را صرف رسیدن بدان کنیم، دستاوردی جز متاعی ناقابل و ناچیز نخواهیم داشت. اما اگر از این فرصت برای کسب کمالات و مقامات معنوی و جلب رضایت الهی بهره بریم، به ثروت بی نهایت و جاودانه آخرت و رضوان خداوند دست خواهیم یافت. خداوند در این باره می فرماید:

«مَن كَانَ یُرِیدُ حَرْثَ الْآخِرَةِ نَزِدْ لَهُ فِی حَرْثِهِ وَمَن كَانَ یُرِیدُ حَرْثَ الدُّنْیَا نُؤتِهِ مِنْهَا وَمَا لَهُ فِی الْآخِرَةِ مِن نَّصِیبٍ»[5]؛ هر که کشتِ آن جهان خواهد برای او در کشتش می افزاییم، و هر که کِشت این جهان خواهد به وی از آن می دهیم و در آن جهان هیچ بهره ای ندارد.

سپس حضرت می فرمایند او آنچه شرعاً بدان مکلف نشده و چه بسا سودی نیز برای او ندارد، بر خود واجب می داند و به جد در پی انجام آن است. مثلاً دانش آموز و دانشجو پرسش هایی که دانستن پاسخ آنها برایش سودی ندارد می پرسد و خود را به مطالعه کتاب هایی سرگرم می کند که هیچ نفع اخروی و مادی ای برای او ندارد، اما برای فراگیری اصول اعتقادی، تکالیف، وظایف دینی و انجام تکالیف شرعی، مانند امر به معروف و نهی از منکر و هدایت دیگران، سستی می ورزد؛ گویا این امور بر او تکلیف و واجب نشده اند.

ضرورت اهتمام به معارف حقیقی دین

«أَیُّهَا النَّاسُ سَیَأْتِی عَلَیْكُمْ زَمَانٌ یُكْفَأُ فِیهِ الْإِسْلَامُ كَمَا یُكْفَأُ الْإِنَاءُ بِمَا فِیهِ».[6]

حضرت می فرمایند: زمانی فرا می رسد که اسلام محتوا و حقیقت خود را در جامعه از دست می دهد و از آن تنها نام و ظاهری باقی می ماند. ایشان بدین ترتیب هشدار می دهند که مواظب باشیم در پدید آمدن چنین وضع اسفباری دخیل نباشیم. بکوشیم ایمانمان را تقویت کنیم و معارف و عقاید دینی خود را از عالمان راستین و متقی فرا گیریم و در ارتباط با تکالیف و وظایف دینی به هوس و رأی خود عمل نکنیم و در این باره به کسانی اعتماد نکنیم که سخنان و رفتارشان عقلاً و شرعاً برای ما حجیت ندارد و از بدترین مردم زمانه هستند.

همان گونه که بزرگان دین فرموده اند، وقتی آیات الهی تلاوت می شود، باید خود را مخاطب آنها بدانیم و انذارهای خداوند و از جمله انذار از عذاب آخرت را متوجه خود ببینیم؛ چنان كه اولیای خدا با رعایت این ادب قرآنی، وقتی آیات عذاب الهی را می خواندند، اشکشان جاری می شد و بدنشان می لرزید، یا وقتی با آیات رحمت و بشارت به بهشت و نعمت های آن روبه رو می شدند، شادمان می گشتند و خدا را سپاس می گفتند.

همچنین وقتی ما با سخنان رسول خدا (ص) و امامان معصوم (ع) و از جمله سخنان امیر مؤمنان (ع)، در این خطبه روبرو می شویم، باید خود را مخاطب آنها بدانیم. چون این سخنان جز در مواردی که از طرق علمی ثابت شود تقیید و تخصیص خورده اند و قراینی قطعی بر اختصاص آنها به شرایط خاص یا افراد خاصی وجود داشته باشد عام و مطلق اند و همه موقعیت ها، زمان ها و افراد را فرا می گیرند.

شناخت عام و خاص، مطلق و مقید و ناسخ و منسوخ روایات و گزاره های دینی اهمیت ویژه ای دارد؛ تا آنجا که فقها و علمای بزرگ، سال ها از عمر خود را صرف شناسایی این امور کرده اند و با تلاش های طاقت فرسای خود کوشیده اند تا میراث گران قدری از معارف و فقه اهل بیت (ع) را در اختیار ما بگذارند. درباره عظمت تلاش آنان و جدیتشان در فراگیری آن معارف ناب، داستان های عجیبی نقل شده است.

از جمله درباره مرحوم صاحب جواهر (ره)، که یکی از ارکان فقه و فقاهت است و همه فقیهان عصر بر سر خوان نعمت او نشسته اند و از ذخیره بزرگ و جاودانه علمی او بهره ها برده اند، در جایی از کتاب سترگ خویش نوشته است: امشب فرزند من جوان مرگ شد و از دنیا رفت. قرار شده جنازه ایشان تا صبح در منزل بماند و فردا مراسم تغسیل، تکفین و تشییع و خاکسپاری انجام گیرد. خواستم خدمت بزرگی در حق او انجام دهم و بزرگ ترین ثواب و هدیه را نثار روحش سازم. با خود اندیشیدم و به این نتیجه رسیدم که بزرگ ترین و باارزش ترین کار، نگارش کتاب جواهر است. از این روی از شب تا صبح بر بالین جنازه او به نگارش مباحثی از جواهر پرداختم و ثواب آن را به روحش هدیه کردم.

بنابراین شایسته است که مردم معارف و احکام دین را از علمای راستین، که با خلوص و وسواس و احتیاط بسیار و به دور از هوا و هوس و منافع شخصی معارف و احکام دین را استخراج کرده اند، بیاموزند و سراغ کسانی نروند که از تقوا بهره ای ندارند و اسیر وسوسه های شیطان اند و به ظاهر خود را عالم نامیده اند.

پیراستن خداوند از ظلم در بستر آزمون بندگان

«أَیُّهَا النَّاسُ إِنَّ اللَّهَ قَدْ أَعَاذَكُمْ مِنْ أَنْ یَجُورَ عَلَیْكُمْ وَ لَمْ یُعِذْكُمْ مِنْ أَنْ یَبْتَلِیَكُمْ وَ قَدْ قَالَ جَلَّ مِنْ قَائِلٍ «إِنَّ فِی ذَلِكَ لَآیَاتٍ وَإِن كُنَّا لَمُبْتَلِین».[7]

حضرت در سخن خویش ساحت الهی را از ظلم به بندگان بَری می دانند. نفی ظلم از خدا بِدان روست که علت ظلم در خداوند وجود ندارد؛ زیرا ظلم یا از احتیاج برمی خیزد، و خداوند متعال غنی مطلق است و نیازی ندارد تا برای آن مرتکب ظلم شود، یا ظلم برای به دست آوردن سود و منفعت است، و خداوند منزه از آن است که در پی سودی باشد و در راه تأمین آن بر بندگان ظلمی روا دارد، همچنین ظلم می تواند از جهل برخیزد و بدیهی است که خداوند عالم مطلق است و بر همه حقایق احاطه دارد، یا اینکه ظلم ناشی از خودخواهی است، و همه کمالات در خداوند جمع است و احساس حقارت در او نیست تا با خودخواهی درصدد جبران آن برآید. بدین ترتیب، ساحت خداوند از هر عیب و نقصی منزه است، و از این روی، مرتکب ظلم نمی شود. آیات قرآن نیز بر عدل الهی و نفی ظلم از ساحت ربوبی گواهی می دهند. برای نمونه خداوند می فرماید:

«وَأَنَّ اللّهَ لَیْسَ بِظَلاَّمٍ لِّلْعَبِیدِ»[8]؛ و خدا به بندگان ستمگر نیست؛

«إِنَّ اللّهَ لَا یَظْلِمُ النَّاسَ شَیْئاً وَلَـكِنَّ النَّاسَ أَنفُسَهُمْ یَظْلِمُونَ»[9]؛ به راستی خدا بر مردم هیچ ستم نمی کند، بلکه مردم بر خود ستم می کنند.

خداوند به بندگان خود ظلم و ستم نمی کند، اما وعده نداده که آنان را نیازماید، و آزمایش، سنت قطعی و ثابت خداوند است که در زمینه ارتکاب افعال اختیاری و گزینش راه و روش برای انسان ها مقدر فرموده و آنان را با آنچه در اختیارشان قرار داده است، می آزماید. ابزار های آزمایش، هم چیزهایی است که مطلوب و خوشایند انسان هاست و هم چیزهایی که آدمیان نمی پسندند و خوش نمی دارند.

به دیگر سخن، برای تحقق آزمایش الهی، همواره باید خوشی ها، لذات، ناخوشی ها و آلامی باشند تا وسیله آزمایش آدمی گردند. انسان ها موظف اند از بعضی خوشی ها چشم بپوشند و بر پاره ای ناخوشی ها صبر و شکیبایی ورزند و بدین ترتیب آزموده می شوند. پس خوشی ها و لذات، و نیز ناخوشی ها و آلام در زندگی دنیوی یک اصل اند که در متن تدبیر الهی ملحوظ گردیده اند.

از جمله نعمت های بزرگی که خداوند به ما عنایت فرموده و ما را بدان ها می آزماید نعمت هدایت و نعمت اسلام است، و اگر ما در استفاده از این نعمت بزرگ کوتاهی کنیم، خود باعث محروم گشتن از آن شده ایم؛ چون خداوند هیچ نعمتی را از بندگانش نمی ستاند، مگر آنکه آنان ناسپاسی کنند و زمینه حرمان از آن نعمت را در خود فراهم آورند:

«ذَلِكَ بِأَنَّ اللّهَ لَمْ یَكُ مُغَیِّراً نِّعْمَةً أَنْعَمَهَا عَلَى قَوْمٍ حَتَّى یُغَیِّرُواْ مَا بِأَنفُسِهِمْ وَأَنَّ اللّهَ سَمِیعٌ عَلِیمٌ»[10]؛ این [کیفر فرعونیان و کافران پیش از آنان] از آن روست که خدا هرگز بر آن نبوده است که نعمتی را که بر مردمی ارزانی داشته دگرگون کند تا آنکه آنان آنچه در خودشان است دگرگون سازند (حال خود را به کفر و ناسپاسی و ستمگری بگردانند) و خدا شنوا و داناست.

در مقبل اگر کسی به درستی از نعمت های خداوند بهره برد و خداوند را به خاطر نعمت هایش سپاس گفت و ادب بندگی به جای آورد، خداوند نعمت های بیشتری ارزانی اش می کند:

 «وَإِذْ تَأَذَّنَ رَبُّكُمْ لَئِن شَكَرْتُمْ لَأزِیدَنَّكُمْ وَلَئِن كَفَرْتُمْ إِنَّ عَذَابِی لَشَدِیدٌ»[11]؛ و هنگامی که پروردگارتان به شما آگاهی داد که اگر سپاس گزارید همانا شما را [نعمت] بیفزایم و اگر ناسپاسی کنید هر آینه عذاب من سخت است.

نتیجه گیری

همه انسانها در بدو تولد دارای فطرت پاکی هستند، اما برخی افراد متاسفانه بر خلاف فطرت حرکت و در مسیر گمراهی قدم بر می دارند همین امر باعث دور شدن از رحمت پروردگار می شود و مشمول هدایت نمی گردند، و در زمره بدترین و مبغوض ترین افراد قرار می گیرند، پس خداوند آنان را از عنایات و هدایت خویش محروم ساخته و در نتیجه به گمراهی و هلاکت کشیده می شوند.

پی نوشت ها

[1]. مؤمنون، 30.

[2]. شریف الرضی، نهج البلاغه، خطبه 103.

[3]. شریف الرضی، نهج البلاغه، خطبه 17.

[4]. شریف الرضی، نهج البلاغه، خطبه 103.

[5]. شوری، 20.

[6]. شریف الرضی، نهج البلاغه، خطبه 103.

[7]. مؤمنون، 30.

[8]. آل عمران، 182.

[9]. یونس، 44.

[10]. انفال 53.

[11]. ابراهیم، 7.

منابع

1. قرآن کریم
2. شریف الرضی، محمد بن حسین، نهج البلاغه، قم، دارالهجرة، ۱۴۱۴ق.

منبع مقاله | با اقتباس از:

مصباح یزدی، محمد تقی، بهترین ها و بدترین ها از دیدگاه نهج البلاغه، قم، مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی (ره)، 1401 ش.