طمع واردكننده است (به حوادث مبهم) و صادركننده نيست (روشن كننده تكليف و پايان كار نيست) و ضمانت كننده ايست كه وفا نمي كند و بسا نوشنده آب، پيش از آن كه سيراب شود گلويش مي گيرد و هر اندازه كه ارزش چيزي كه مورد رقابت است بيشتر باشد، مصيبت گم شدن آن نيز بزرگتر مي گردد و آرزوها چشمان بينا را كور سازد و نصيب سراغ كسي را مي گيرد كه در جستجويش نيست.