مردم در كارهاي اين دنيا بر دو نوعند: يكي آن كه عمل در اين دنيا براي دنيا انجام مي دهد. دنيا او را از آخرت مشغول مي سازد و او از فقر كساني كه پس از وي به جاي مي مانند (مثل اولاد) مي ترسد، در عين حال بيمي از فقر براي خود ندارد. او عمر خود را در راه منفعت ديگري سپري مي كند. ديگري آن كه در اين دنيا عمل براي پس از اين دنيا (ابديت) انجام مي دهد، پس آنچه نصيب او از دنيا بود بدون نياز به كوشش به سراغ او مي آيد، در نتيجه هم نصيب دنيا را مي برد و هم نصيب آخرت را، و هر دو سراي (فاني و باقي) را با هم به دست مي آورد. در نتيجه در نزد خدا شريف و صاحب امتياز مي گردد و حاجتي را از خدا مسالت نمي كند كه خداوند آن را به وي عطا نفرمايد .