هر كس با دستي كوتاه (ناتوان) عطا كند با دستي بلند (توانا) به او عطا شود .(سید رضی گفته است : و معنای این سخن چنین است که : آن چه انسان از مال خود در راه خیر و نیکوکاری صرف می کند، اگرچه اندک باشد، خداوند پاداش آن را عظیم و فراوان قرار می دهد و مقصود از دو «ید»در این جمله مبارکه ، عبارت است از : دو نعمت . آن حضرت(علیه السلام) فرق گذاشته است بین نعمت بنده و نعمت خداوند تعالی با کوتاهی و بلندی ، پس دست بنده را کوتاه و دست خداوندی را بلند قرار داده است زیرا نعمت های خداوندی همواره چند برابر نعمتهای مخلوق می باشد، زیرا نعمت های خداوندی اصل همه نعمت هاست، پس همه نعمت ها به آن ها برمیگردد و از آن ها انتزاع می شود. )